Γνωρίζω τον Άρη
Τα παιδιά της Οργανώσεως μας συνέστησαν στον Άρη,(Άρης Βελουχιώτης - Αθανάσιος Κλάρας) εμένα και τον Παπαλεβέντη (π. Κωνσταντίνος Παπαλεβέντης (Παπαφλέσσας), εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Βλασσίου στο Δαδί Φθιώτιδος). Μίλησαν με ενθουσιασμό για τη δουλειά που κάμαμε στο Δαδί, την προσφορά μας στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα κ.λπ.. Μετά από αυτά λένε στον Άρη:
«Τώρα ο πάτερ Γερμανός θέλει να ’ρθει στον μόνιμο ΕΛΑΣ. Ο παπα-Κώστας θα γυρίσει μαζί μας».
«Να γυρίσει και ο άλλος παπούλης μαζί σας, γιατί εκεί θα προσφέρει περισσότερα απ’ ότι εδώ», τους λέει ο Άρης.
«Καπετάνιε μου, δεν με σηκώνει άλλο το κλίμα κάτω, γιατί με κυνηγάνε οι Ιταλοί», παρεμβαίνω στη συζήτηση εγώ, για να εξηγήσω την επιθυμία μου να βγω στο βουνό.
«Τότε το πράγμα αλλάζει. Αλλά θ’ αντέξεις παπούλη μου; Είναι σκληρή η ζωή στο Αντάρτικο», μου λέει ο Άρης.
«Θα έρθω κοντά σας και όσο αντέξω», του απαντώ.
«Εντάξει, λοιπόν, παπούλη μου», συμφωνεί ο Άρης και δίνουμε τα χέρια.
Μια σημαία και μια σάλπιγγα
Είχαμε βρει τον Άρη μέσα σ’ ένα μαγαζάκι της Κουκουβίστας. Κοντά του, εκτός των ανταρτών, ήταν και ο Άγγλος ταξίαρχος Έντυ Μάγιερς, ο οποίος εκείνη την ώρα μιλούσε με το συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, μέσω ενός ασυρμάτου που είχαν τοποθετημένο πάνω σ’ ένα τραπέζι του μαγαζιού. Ήταν εκεί και ο δικηγόρος Αλέκος Σεφεριάδης, για τον οποίο ο Άρης αργότερα δεν εξεφράζετο κολακευτικά, γιατί τον θεωρούσε πράκτορα των Άγγλων.
Πρώτη φορά έβλεπα τόσους αντάρτες μαζεμένους και ήσαν ντυμένοι μ’ ένα σωρό διαφορετικές ντυμασιές: Άλλος φόραγε φουστανέλλα, άλλος ντουλαμά, άλλος ιταλική στολή, άλλος γερμανική, άλλος αγγλική. Ένα σωστό μωσαϊκό από ντυμασιές και οπλισμό.
Ανάμεσα σε όλους ξεχώριζε ο γερο-Τσεκούρας (Νίκος Καρβέλης από το Καπνοχώρι, 70 ετών). Αυτός φορούσε φουστανέλλα, κάλτσες, καλτσοδέτες με φούντες, τσαρούχια με φούντες και φέσι κόκκινο. Είχε και ωραία γενειάδα. Αυτός ήταν ο σημαιοφόρος της ομάδος του Άρη. Ο Άρης τον έλεγε «Πατέρα» κι εκείνος τον προσφωνούσε «Παιδί μου, Άρη». Αυτός, λοιπόν, ο γερο-Τσεκούρας κράταγε τη σημαία την ελληνική, και στον ιστό της είχε Σταυρό μπρούτζινο που λαμποκοπούσε. Δεν είχε έλθει ακόμη, βλέπετε, η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» των τεκτόνων-μασώνων απριλιανών συνταγματαρχών, για να αφαιρέσει από τον ιστό της ελληνικής σημαίας τον Σταυρό!... Η σημαία που κράταγε ο γερο-Τσεκούρας είχε και γράμματα επάνω που έλεγαν: «Ελευθερία ή Θάνατος»!
Δίπλα στον γερο-Τσεκούρα ήταν ο Γιώργης Φουσέκης, αγνό παιδί από το Προσήλιο της Αμφίσσης. Αυτός ήταν ο σαλπιγκτής μας. Φόραγε ντουλαμά και κάλτσες και τσαρούχια με φούντες και φάριο. Αυτό το δύστυχο παιδί σκοτώθηκε στους Γαργαλιάνους τον Δεκέμβριο του 1944. Εγώ το εκήδευσα. Τι καλό παιδί που ήταν… χωριατόπαιδο, τσοπανόπουλο αγνό.
Αυτή την ελληνική σημαία και αυτή τη σάλπιγγα βρήκα μπροστά μου όταν βγήκα στο βουνό και αυτά ακολούθησα, με τη βεβαιότητα ότι κι εγώ, με τον τρόπο τον δικό μου, συνεχίζω την παράδοση του ελληνικού ράσου σε παρόμοιες περιπτώσεις, όπου η πατρίδα μας βρίσκεται εμπερίστατη και το Γένος μας κινδυνεύει. Δεν βρήκα κόκκινη σημαία με σφυροδρέπανο ούτε κομμουνιστικά κηρύγματα ούτε ξενόφερτα σύμβολα!
Ωστόσο, κι εγώ και όλοι όσοι βγήκαμε στο βουνό, για να προσφέρει ο καθένας μας ότι μπορούσε για τη λευτεριά της πατρίδος μας, θεωρούμεθα από το μετεμφυλιακό κράτος, αλλά και από την αδιάκριτη Ιεραρχία της Εκκλησίας μας κομμουνιστές, βούλγαροι, εχθροί της πατρίδος, πουλημένοι, προδότες, αντίχριστοι!...
Έπρεπε να περάσουν κοντά σαράντα χρόνια για να αναγνωρισθεί επιτέλους η Εθνική Αντίσταση —όπως, τέλος πάντων αναγνωρίσθηκε— κι όμως υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι που διακατέχονται από τις ίδιες ιδεοληψίες και από αυτά τα αισθήματα, παρά τα δεινά που επεσσώρευσαν στην πατρίδα μας με κορυφαία την επτάχρονη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 και την τουρκική κατοχή σχεδόν της μισής Κύπρου από τον Αττίλα τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974.
Η στάση τους μας φέρνει πάντα την αγανάκτηση, γιατί μας πνίγει αυτή η αδικία. Ούτε ηθικές ούτε υλικές αμοιβές ζητήσαμε ποτέ. Μόνο να μας αφήσουν ήσυχους και να μη μας βλέπουν ως εχθρούς της πατρίδος μας. Αμοιβή μας— για την οποία ποτέ δεν διαμαρτυρηθήκαμε— είναι το αίμα που προσφέραμε στον βωμό της Ελευθερίας, η ορφάνια και ο κατατρεγμός, οι νεκροί μας και τα τραύματά μας, οι φυλακές και τα ξερονήσια, οι εκτελέσεις και τα βασανιστήρια, η ξυπολησιά και η ψείρα, τα κρυοπαγήματα και οι ρευματισμοί, από τις συνέπειες των οποίων υποφέραμε και υποφέρουμε σε όλη τη ζωή μας.
«Λειτουργιά που χρόνια μας έχει λείψει!»
Από την Ανατολή φύγαμε για το χωριό Κολοκυθιά, κατεβήκαμε μία πλαγία που τη διαδέχθηκε ένας μεγάλος ανήφορος για να φθάσουμε εκεί.
Όταν αρχίσαμε να ανεβαίνουμε, μου λέει ο Άρης:
«Δώσε μου, Παπούλη, το σακκίδιό σου, να το κρεμάσω στη σέλα του αλόγου μου».
«Δεν πειράζει, Αρχηγέ», του απαντώ. «Ας το κουβαλάω φορτωμένος για να συνηθίζω».
«Όχι», μου λέει. «Πρέπει να κάνουμε οικονομία δυνάμεων».
Τελικά του το έδωσα. Ήταν ο μόνος έφιππος μεταξύ αυτών που εκείνη τη μέρα ήμασταν μαζί του. Είχε ένα παληάλογο, που μου θύμιζε τον Ροσινάλντε, το σκελετωμένο άλογο του Δον Κιχώτη. Του το είχε δώσει ένας μπάρμπας του, Γάκης Μηνογιάννης λεγόμενος, που είχε ένα μεγάλο κτήμα με σπίτι πιο έξω από το χωριό Λευκάδα, στις όχθες του ποταμού Ρουστιανίτη. Κι επειδή ο Μηνογιάννης ήταν μπάρμπας του Άρη τον λέγαμε και εμείς «μπάρμπα του ΕΑΜ».
Φθάσαμε στην Κολοκυθιά κι εκεί διανυκτερεύσαμε. Το πρωί, όταν συγκεντρωθήκαμε για να κινήσουμε για τον προορισμό μας είδα στην πλατειούλα του χωριού πολλούς Λυχνιώτες, οι οποίοι πολλοί με χάρηκαν, όπως κι εγώ εκείνους. Είχαν έλθει εκεί μεταφέροντες τρόφιμα και άλλα εφόδια με τα ζώα τους.
Φεύγοντας από την Κολοκυθιά, στον δρόμο που πάει για τη Ράχη Καρπενησίου, ανάμεσα στα χωριά Αργύρια και Κυριακοχώρι, βρήκαμε μία πηγή μέσα στα έλατα και καθίσαμε να φάμε ότι πρόχειρο είχε ο καθένας. Έβγαλα και εγώ τις λειτουργιές και το τυρί που μου είχε δώσει ο παπα-Αλέκος και πρόσφερα στον Άρη. Εκείνος, παίρνοντας μια λειτουργιά στα χέρια του τη φίλησε μ’ ένα σκαστό φιλί λέγοντας:
«Βλέπετε, συναγωνιστές; Για να ‘χουμε τον Παπούλη μαζί μας, τρώμε και λειτουργιά, που χρόνια πολλά μας έχει λείψει!...»
«Πάτερ Ανυπόμονος»
Στην Αγία Τριάδα μείναμε αρκετό διάστημα. Άρχισαν να καταρτίζονται και να συστηματοποιούνται ομάδες, διμοιρίες κ.λπ.. Εμένα με κατέταξαν στην Ομάδα Διοικήσεως, η οποία τελούσε υπό την άμεση αρχηγία του Άρη.
Εσυντάσσετο ένας κατάλογος ανταρτών, όπου για λόγους ασφαλείας ανεγράφοντο με ψευδώνυμα. Όταν έφθασε η σειρά μου, ο Λευτέρης Χρυσιώτης (Σπύρος Τσιλιγιάννης, από τη Χρυσώ Ευρυτανίας), διμοιρίτης που εκτελούσε χρέη γραμματέα, με ρώτησε:
«Πώς να σε γράψω, Παπούλη; Τι όνομα ή μάλλον τι ψευδώνυμο θα πάρεις;».
Όμως πριν προλάβω να απαντήσω στον Χρυσιώτη, επεμβαίνει ο παριστάμενος Άρης και λέει:
«Πάτερ Ανυπόμονος!». Και αμέσως προσθέτει: «Είναι πολύ φουριόζος ο παπούλης κι αυτό το επίθετο του ταιριάζει».
Έτσι πολιτογραφήθηκα στον ΕΛΑΣ ως ο «Πάτερ Ανυπόμονος».
«Θα προσεύχεσαι για μας...»
Κάποια στιγμή, που βρήκα την κατάλληλη ευκαιρία, ρώτησα τον Άρη ποια θα ήταν τα καθήκοντα και ποια η αποστολή μου.
«Εδώ, παπούλη μου, κόσμο για να πολεμάει έχουμε και κάθε μέρα μας έρχονται κι άλλοι… Εσύ θα είσαι ο παπάς μας και θα προσεύχεσαι για μας! Θα φοράς το ράσο σου το καλυμαύχι σου, τον σταυρό σου. Θα είσαι ο παπάς μας!...»
Τα λόγια αυτά του Άρη, κατ’ εμέ, ερμηνεύονται ως εξής: «Να κάνεις τον σταυρό σου και να παρακαλάς τον Θεό, σαν παπάς που είσαι, να μας φωτίζει στο καλό και να μας βοηθάει, ως δίκαιος Θεός που είναι, γιατί κι εμείς για την ελευθερία και τα δίκαια του Λαού Του αγωνιζόμαστε».
Και με αυτά τα λίγα που είπαμε —και τα πολύ περισσότερα που εννοήσαμε ο καθένας μας— εγώ προγραμμάτισα την παραπέρα δράση μου.
Η μονάδα στην οποία ανήκα δεν είχε μόνιμη διαμονή, δεν είχε έδρα. Διαρκώς μετεκινείτο σε διάφορες περιοχές, όπου οι ανάγκες του αγώνα το καλούσαν και οι συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες το απαιτούσαν. Ο Άρης, πολλές φορές, από εκεί όπου τύχαινε να βρισκόμαστε, μου ανέθετε διάφορες αποστολές, πέραν της προσευχής.
Εκείνο που φρόντιζα πάντα ήταν —αν συνέπιπτε την ημέρα που βρισκόμουν σε κάποιο χωριό να είναι Κυριακή ή γιορτή— να πηγαίνω στην εκκλησία και, πάντοτε με την άδεια του εφημερίου της, να ψάλλω, να κηρύττω ή και να λειτουργώ, εάν ο ιερεύς διέθετε δεύτερη ιερατική στολή. Γιατί εγώ δεν είχα μαζί μου παρά μόνον ένα μικρό Επιτραχήλιον, ένα Ευχολόγιον, έναν μικρό Σταυρό αγιασμού, λίγο θυμίαμα και 5-6 κεριά από αγνό κερί για να μη λειώνουν. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας προτιμούσα να πιώ έναν καφέ στο μαγαζάκι του χωριού, για να μου δοθεί η ευκαιρία να πιάσω κουβέντα με τους χωριανούς και να τους ειπώ τα δέοντα.
αυτό τόχετε διαβάσει?
ΑπάντησηΔιαγραφή----------------
Τη νύχτα της 9ης Ιουλίου 1942 ο Άρης Βελουχιώτης μαζί με τον υπαρχηγό του καπετάν Θάνο (Μαστροκώστα) και τον Αχιλλέα (Τ. Ελευθερίου) πραγματοποίησε την πρώτη «Αντιστασιακή του πράξη» εισβάλλοντας στο σπίτι του γέρου γαιοκτήμονα Μαραθέα στο χωριό Νέο Μοναστήρι του Δομοκού. Αφού έβαλαν φωτιά στο σπίτι σκότωσαν τον γέρο Μαραθέα και απήγαγαν το ηλικίας 13 ετών παιδί του. Την επομένη ημέρα η σύζυγος του Μαραθέα έλαβε ιδιόχειρο σημείωμα από τον Βελουχιώτη με την εντολή να κατέβει στην Αθήνα και να υποβάλλει δήλωση σε συμβολαιογράφο και η οποία να δημοσιευθεί σε μία κατά τον νόμο εφημερίδα στην οποία να αναφέρεται ότι ουδεμία ευθύνη για τον φόνο είχαν οι εργάτες του Μαραθέα και ότι τους χαρίζονται όλα τα χρέη. Η δημοσίευση έγινε στην εφημερίδα «Ελεύθερο Βήμα» από την χήρα, όπως μπορεί να διαπιστωθεί από το αρχείο της εφημερίδας. Το αγοράκι όμως δεν επιστρέφτηκε στην μητέρα του από τον «γενναίο» καπετάνιο. Αλλόφρον η μάνα απευθύνθηκε σε όλους τους γνωστούς κομμουνιστές της περιοχής για να πάρει την απάντηση ότι το παιδί δεν ήθελε να επιστρέψει και θα έμενε με τους καπετάνιους στο βουνό. Το νέο έφτασε μέχρι τον Σιάντο, αρχηγό τότε του ΚΚΕ ο οποίος διέταξε ανακρίσεις άλλα δεν βγήκε στην επιφάνεια το φοβερό μυστικό λόγω του τρόμου που ενέπνεε ο Βελουχιώτης παρά μόνο μετά τον θάνατό του. Το παιδί κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τον Αχιλλέα και για να μην αποκαλυφθεί η κακοποίηση το σκότωσαν[...]
---
[...]« ο βιαστής του παιδιού ήταν ο «καπετάν φονιάς» «Αχιλέας» (Τάσος Ελευθερίου),
πρόσφυγάς από την Μ. Ασία, και συνένοχος στην εκτέλση του παιδιού ο ίδιος ο Αρης…»
* απομνημονεύματα του: σελ. 364-369
*Γράφει ο πατήρ ανυπόμονος για την «σκοτεινή πλευρά » του Άρη,στο σχ. βιβλίο
Αρχιμ. Γερμανού Κ. Δημάκου « Στο βουνό με τον σταυρό κοντά στον Άρη». Αθήνα 2004.
Ρένα Φατούρου
το διάβασα εδώ http://www.dimokratianews.gr/content/47234/ypothesi-marathea-frihtotero-egklima-toy-veloyhioti#.VYEMcmd5XLb.facebook
ΑπάντησηΔιαγραφήΡένα Φατούρου
Το συγκεκριμένο δημοσίευμα της εφημερίδας δεν το έχω διαβάσει, αλλά την υπόθεση με τον Μαραθέα και τον γιό του την έχω διαβάσει σε άλλα βιβλία. Νομίζω ότι η πιο αντικειμενική είναι στο βιβλίο του Χαριτόπουλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην αναφέρει και ο π. Γερμανός στο βιβλίο του και μάλιστα σε έναν υποθετικό διάλογο με τον πεθαμένο Άρη (που όπως λέει «σε λίγο πρόκειται να συναντήσει») και εκεί το απόσπασμα είναι πολύ συγκινητικό. Αν το βρείτε διαβάστε το.
Το κείμενο που παραθέσαμε στο περιοδικό δεν είχε σκοπό να εξυμνήσει πόλεμο, κομμουνισμό ή ότι άλλο φαντάζεται κανείς, αλλά να αποτυπώσει μιαν αλήθεια επιμελώς κρυμμένη, ότι αυτοί οι άνθρωποι πήραν τα όπλα να πολεμήσουν τους εχθρούς της πατρίδας, έχοντος ως πρότυπο τους αγωνιστές του ’21, και δεν ήταν αιμοσταγείς δολοφόνοι, όπως τους παρουσίασαν.
Ήταν άνθρωποι όπως εμείς με τα πάθη τους, τις αμαρτίες τους, τις αρετές τους.
Ο Θεός θα κρίνει.
Και εδώ να παραθέσω το γνωστό γεροντικό απόσπασμα: «Αν πάω στον Παράδεισο, θα εκπλαγώ για τρείς λόγους: Το ότι πήγα στον Παράδεισο, το ότι δεν είδα εκεί ανθρώπους τους οποίους περίμενα να δω, και το ότι είδα εκεί ανθρώπους τους οποίους δεν περίμενα να δω»
Καλόν αγώνα.
Σ.Σ.
Το αντικομμουνιστικό "Αντίβαρο" αν και κάνει μπόλικη λασπολογία δεν φτάνει στην κατάντια να γράψει περί "βιασμού"!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή"....Ο πατέρας Ν. Μαραθέας είχε το τσιφλίκι του στο Νέο Μοναστήρι Δομοκού. Ο Μαραθέας, είχε καταγωγή από τον Πλάτανο Ναυπακτίας. Η συμπεριφορά του ήταν καθαρά φεουδαρχική -κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας- και εκμεταλλευόταν στυγνά, τους χωρικούς τους οποίους θεωρούσε κολίγους. Το τεράστιο κτήμα του είχε έκταση πάνω από 45.000 στρέμματα. Στο κτήμα είχαν γίνει μεγάλα αντιπλημμυρικά έργα από αιχμαλώτους των Βαλκανικών Πολέμων. Δύο ολόκληρα χωριά, η Τσάμπα και το Μπεκριλέρ, που οι κάτοικοι τους ήταν κολίγοι στους αδελφούς Μαραθέα, αναγκάστηκαν να τα εγκαταλείψουν. Οι κάτοικοί τους που άντεξαν και συμβίωσαν επί αιώνες με τον Τούρκο κατακτητή, υπέκυψαν τελικά στην απληστία και την αυταρχικότητα του Μαραθέα.....Ο Μαραθέας αντέδρασε στην εγκατάσταση των προσφύγων με άκρως βίαιο τρόπο. Άρχισε τότε κανονικός πόλεμος μεταξύ των φτωχών προσφύγων και των υποτακτικών του Μαραθέα, που άλλοτε τουφεκούσαν στον αέρα για εκφοβισμό και άλλοτε έριχναν στο ψαχνό για να μην μπουν στο τσιφλίκι του. Αποφασισμένοι οι πρόσφυγες αντέδρασαν δυναμικά και τελικά κατέβαλαν τους άντρες του Μαραθέα. Κατάφεραν και ρίζωσαν στον τόπο. Το χωριό τους το ονόμασαν Νέο Μοναστήρι και χάρη στην σκληρή δουλειά τους το μετέτρεψαν σε μικρή κωμόπολη. Ο Μαραθέας όμως αυτό δεν τους το συγχώρεσε ποτέ. Στην Κατοχή, έβαλε τους Ιταλούς να χτυπήσουν τους χωρικούς, γιατί έκλεβαν τις αποθήκες και τα χωράφια του. Με την συνεργασία του, βασανίστηκαν κι εκτελέστηκαν απ’ τους Ιταλούς κατακτητές, έντεκα απ’ αυτούς και κάηκαν 40 σπίτια τους, στις 26 Μαΐου του 1942. Ο Άρης Βελουχιώτης για εκδίκηση, αλλά και για λύτρα απήγαγε τον γιο του.....
...Ο καιρός όμως περνούσε, αλλά δεν άφησαν ελεύθερο το παιδάκι. Επί ημέρες το περιέφεραν στα βουνά ξυπόλητο, με υψηλό πυρετό.Μετά από τρεις περίπου μήνες, βρέθηκε το πτώμα του σε μια χαράδρα, κοντά στο χωριό Κολοκυθιά. Ο Βελουχιώτης σε κατάσταση πλήρους μέθης είχε σκοτώσει το παιδί με τα ίδια του τα χέρια, στις 20 Αυγούστου 1942. Ο μικρός είχε βασανισθεί απάνθρωπα, κι αυτοί τότε που το βρήκαν και το έθαψαν πρόχειρα, καταμέτρησαν στο βασανισμένο κορμί του μικρού παιδιού 36 μαχαιριές! Η μάνα του και η μικρότερη αδελφή του δεν μπόρεσαν να το δουν ούτε νεκρό και κατακομματιασμένο…
Ο αξιωματικός του ΕΛΑΣ Φοίβος Γρηγοριάδης («Φώτης Βερμαίος»), γράφει για το ίδιο θέμα:«Τά αποσπάσματα χτενίζουν τον τόπο. Η ομάδα χάνεται, «λουφάζει». Τι να γίνονται τα παιδιά;…Ζαλισμένη κι απελπισμένη η μητέρα, καταφεύγει στα προπολεμικά μέσα. Κατεβαίνει στην Αθήνα. Βρίσκει τον πολιτευτή Δομοκού, Στάθη Μαλαμίδα. Εκείνος τον Ηλία Τσιριμώκο. Κι ο τελευταίος απευθύνεται στην κομμουνιστική ηγεσία, με επιτιμητικές απορίες:- “Αλήθεια, αντάρτες έκαναν απαγωγή παιδιών; Αλήθεια ζητούν λύτρα για νά τ’ αφήσουν;”»
Στην Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Ε. γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει. Φρόντισε να τους ενημερώσει ο Βελουχιώτης με αναφορά του. Ο απεσταλμένος του, έριξε ταυτοχρόνως και δυο σημειώματά του στα γραμματοκιβώτια των εφημερίδων «Πρωία» και «Ελεύθερο Βήμα». Η χήρα πρέπει να δημοσιεύσει επιστολή στις εφημερίδες, με διαβεβαίωση ότι έδωσε αποζημιώσεις στους κολίγους, εκουσίως. Και ότι αναγνωρίζει πως δεν ευθύνονται αυτοί, για ό,τι συνέβη με τον άντρα της. Εκείνος φταίει...."
-Ο παπά Ανυπόμονος, όπως γράφει η βικιπαίδεια, είχε πιαστεί και βασανιστεί άγρια από τους αγγλοαμερικανόδουλους κτηνανθρώπους που εκφράζουν την κ.Φατούρου, το 1946 και αφού εσπασε έτσι, αφέθηκε λέει αφού 'αναθεμάτισε τους αριστερούς"... Ο νοών νοείτω όσον αφορά το πόσο ήταν προϊόν αυτού του γεγονότος (το υπερκράτος-παρακράτος ποτέ δεν σταματούσε να ζητά κι άλλα και να εκβιάζει πολλαπλά όποιο σημαντικό πρώην στέλεχος του ΕΛΑΣ "σπούσε"... Έτσι εξηγείται πώς και γιατί ΜΟΝΟ αυτός γράφει αυτή την πανάθλια συκοφαντία... Ουδείς άλλος, και είχε πολλούς φανατικούς εχθρούς εντός(ο χαφιές της Ιντέλιτζενς Ιωαννίδης πχ...) κι εκτός ΚΚΕ ο Άρης...
Ο π. Ανυπόμονος κατετάγη στον ΕΛΑΣ Μάιο του 1943. Το περιστατικό με το γιο του Μαραθεα έγινε Αύγουστο του 1942. Όποτε ό,τι και να έγραψε ή να είπε δεν έχει και τόση σημασία.
ΑπάντησηΔιαγραφή