Του π. Γεωργίου Μεταλληνού από το βιβλίο "Σύγχυση - πρόκληση - αφύπνιση"
των εκδόσεων "Αρμός"
Οι ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων ετών είναι φυσικό να εκπλήσσουν, προ πάντων εκείνους, που έχουν μια στατική αντίληψη για την ιστορία και αγνοούν τον δυναμισμό της. Τόσο στο εσωτερικό, όσο και εκτός Ελλάδος, γινόμαστε θεατές, καθημερινά, εξελίξεων και γεγονότων, που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πριν από μερικά χρόνια. Ποιος μπορούσε λ.χ. να πιστεύσει στη δυνατότητα συνεργασίας Δεξιών και Αριστερών δυνάμεων στην πολιτική ζωή της χώρας μας; Την έκπληξη φανερώνει η στάση μερικών εκπροσώπων των δύο πλευρών, που επιμένουν να στριμώχνονται ακόμη στο χαράκωμά τους. Αλλά και για τους θρησκεύοντες, η έκπληξη δεν ήταν μικρότερη ασφαλώς, διότι αγνοώντας τι σημαίνει πολιτική, είχαν επαναπαυθεί στον κομματικό μονισμό τους και τις συνταγές πολιτικού βίου, με τις οποίες τόσα χρόνια κάποιοι τους τροφοδοτούσαν. Για θυμηθείτε, αλήθεια, τι είχε γίνει στα 1977, όταν κάποιο πολιτικό κόμμα με χριστιανική επωνυμία συνεργάστηκε εκλογικά με μιαν αριστερή παράταξη. Σήμερα όμως και οι περισσότεροι διστακτικοί τείνουν να πιστεύουν, ότι κάτι τέτοιο δεν είναι ασυγχώρητο. Ή μάλλον τα πράγματα τους αναγκάζουν να υποταχθούν στις απρόσμενες εξελίξεις.
Οι εξελίξεις όμως είναι πράγματι περισσότερο εντυπωσιακές έξω από την Ελλάδα. Τείχη αδιαπέραστα κρημνίζονται, κόσμοι ερμητικά κλειστοί ανοίγονται, πολιτικές στάσεις αναθεωρούνται και το μέχρι προ τινός αβυσσαλέο χάσμα ανάμεσα στα δύο πολιτικοοικονομικά μπλοκ γεφυρώνονται με το σφίξιμο των χεριών των ηγετών τους: του Αμερικανού προέδρου Μπους και του Σοβιετικού συναδέλφου του Γκορμπατσόφ. Όλοι μιλούν ενθουσιαστικά για το τέλος του ψυχρού πολέμου και την ανατολή ενός νέου κόσμου.
Για την ανατολή μιας νέας εποχής όμως μιλούμε και στη δική μας γηραιά ήπειρο, την Ευρώπη. Η 1η Ιανουαρίου 1993, η αρχή της «υπαρκτής» Ενωμένης Ευρώπης πλησιάζει. Αναμένονται δε ανακατατάξεις και διαφοροποιήσεις, που θα κάμουν πραγματικότητα την σχεδιαζόμενη νέα ευρωπαϊκή κοινωνία. Και μείς οι Έλληνες, όπως πάντα ευφάνταστοι, ανυποψίαστοι και ονειροπόλοι, πόσες ελπίδες και όνειρα δεν έχουμε συνδέσει με την Ενωμένη Ευρώπη. Πόσοι δεν τη βλέπουν ήδη ως παράδεισο και πανάκεια όλων των εθνικών προβλημάτων. Και θεωρείται, ως συνήθως, αντιδραστικός και καθυστερημένος, ή και εχθρός του λαού ακόμη, εκείνος, που προφητικά εκφράζει κάποιες, όχι αβάσιμες, ανησυχίες, τόσο για την πορεία προς την Πανευρώπη, όσο και για τις νέες σχέσεις των δύο Υπερδυνάμεων.
Το «προφητικά», βέβαια, δε το χρησιμοποιούμε με τη γνωστή θεολογική του σημασία, ώστε να το συσχετίζουμε με χαρισματικές καταστάσεις και θείες εμπνεύσεις. Διότι αρκεί λίγη γνώση, ιστορίας και κοινωνιολογίας, για να μπορεί κανείς να βλέπει μέσα από τις εξελίξεις της εποχής μας και κάποια μεγάλα ερωτηματικά, τα οποία ήδη άρχισαν να διαμορφώνονται. Δεν είναι, έτσι, λίγοι εκείνοι, που κάνουν λόγο για το άνοιγμα του δρόμου σε ένα πιο εύκολο έλεγχο του κόσμου από ένα κέντρο αποφάσεων. Και αυτό ισχύει, κατ’ αυτούς, τόσο για την προσέγγιση των δύο Υπερδυνάμεων, όσο και για την δική μας Πανευρώπη. Και οι φόβοι αυτοί (αυτό έχει σημασία) δεν προβάλλονται μόνο από κάποιους, που έχουν ήδη δεχθεί τη σφραγίδα του καθυστερημένου και αφελούς, αλλά και από διανοούμενους του Ευρωπαϊκού και Αμερικανικού χώρου, που έχοντας μείνει έξω από τα διάφορα κυκλώματα, διατηρούν ακόμη ελευθερία συνειδήσεως και εκφράσεως. Δεν είναι μόνο το γνωστότατο βιβλίο «1984» του George Orwell , του οποίου η αναφορά σε συστήματα ελέγχου ανθρώπου και κοινωνίας από φανταστική αποδείχθηκε πραγματικότητα «πάσης πραγματικότητος πραγματικωτέρα» στην εποχή μας. Ούτε τα τόσα βιβλία, εκδιδόμενα στη Δύση, που μιλούν για «ολοκληρωτικό έλεγχο» και την προετοιμασία «παγκόσμιας κυβερνήσεως» για την πραγμάτωσή του. Έχουμε και μια καταπληκτική δήλωση του Μπεν Γκουριόν, πρωταγωνιστού του παγκοσμίου σιωνιστικού κινήματος, ο οποίος στις 16/01/1962 δήλωνε στο περιοδικό «Look» τα ακόλουθα:
«Η εικόνα του κόσμου το 1987, όπως τη φαντάζομαι: Ο ψυχρός πόλεμος θα ανήκει στο παρελθόν. Η εσωτερική πίεση της συνεχώς αυξανόμενης διανόησης στη Σοβιετική Ένωση για περισσότερη ελευθερία, και η πίεση των μαζών για άνοδο του βιοτικού επιπέδου, θα οδηγήσει σε μία σταδιακή δημοκρατικοποίηση στη Σοβιετική Ένωση. Από την άλλη πλευρά η αυξανόμενη επιρροή των εργατών και των αγροτών και η αυξανόμενη συμβολή των επιστημόνων θα μεταμορφώσουν τις Η.Π.Α. σε μία ευημερούσα κοινωνία με προγραμματισμένη οικονομία. Δυτική και Ανατολική Ευρώπη θα γίνουν Ομοσπονδία από αυτόνομα κράτη με σοσιαλιστικό και δημοκρατικό σύστημα». Πρόκειται δηλαδή για «προβλέψεις», που σήμερα γίνονται πραγματικότητα. Οι προοπτικές όμως του Μπεν Γκουριόν είναι πολύ ευρύτερες: «Με εξαίρεση τη Σοβιετική Ένωση, μία ομοσπονδιακή Ευρωπαϊκή χώρα, όλες οι άλλες ήπειροι θα ενωθούν σε μια παγκόσμια συμμαχία, στη διάθεση της οποίας θα βρίσκεται μία διεθνής αστυνομική δύναμη. Όλοι οι στρατοί θα καταργηθούν και δεν θα ξαναγίνουν πόλεμοι. Στην Ιερουσαλήμ τα Ενωμένα Έθνη (τα αληθινά Ενωμένα Έθνη) θα οικοδομήσουν τον βωμό των Προφητών στην υπηρεσία όλων των ομοσπονδιοποιημένων ενωμένων ηπείρων. Εκεί (στην Ιερουσαλήμ) θα είναι η έδρα της Ανωτάτης Αρχής της Ανθρωπότητος και θα λύει όλες τις διαφορές ανάμεσα στις ενωμένες σε ομοσπονδίες ηπείρους, όπως είχε προφητεύσει ο Ησαΐας...»
Οι «προβλέψεις» του Μπεν Γκουριόν συμπίπτουν απόλυτα με τις καταγγελλόμενες από διαφόρους σιωνιστικές προσδοκίες για παγκόσμια αυτοκρατορία. Αν σκεφθούμε δε, ότι ήδη δηλώνεται στα υπεύθυνα ευρωπαϊκά κείμενα, ότι η Ενωμένη Ευρώπη θα είναι Υπέρ-Κράτος με δικό της εθνικό ύμνο, δικό της στρατό, δικό της νόμισμα, δική της σημαία και δική της νομοθεσία, που θα υπερισχύει των εθνικών νομοθεσιών, γιατί να μη δεχθούμε ότι και οι προβλέψεις και για την υπόλοιπη ανθρωπότητα δεν ανταποκρίνονται σε ένα καθορισμένο ήδη και στις λεπτομέρειές του σχέδιο, που σταδιακά πραγματοποιείται;
Σε πόσες, συνεπώς, σκέψεις πρέπει να μας οδηγήσουν όλες οι πραγματοποιούμενες ή αναμενόμενες ενοποιήσεις. Ο κόσμος μας βαδίζει σε μία παγκόσμια ένωση. Το ερώτημα όμως είναι: υπό ποίον Ποιμένα; Θα είναι ο Χριστός της Ορθοδοξίας ο Ποιμήν, ή ο σφετεριζόμενος το έργο του Χριστού, όποιος και αν είναι τελικά, Αντίχριστος; Επί Καίσαρος Αυγούστου «υπό μίαν βασιλείαν εγκόσμιον αι πόλεις γεγένηνται και εις μίαν δεσποτείαν θεότητος τα έθνη επίστευσαν». Από την ενότητα δηλαδή της Pax Romana ο κόσμος προχώρησε στην ενότητα της Πεντηκοστής μέσα στην Εκκλησία. Σήμερα η ανθρωπότητα φαίνεται να βαδίζει σε μίαν ενότητα, που σημαίνει για μας αποχριστιανοποίηση και συγχώνευση όλων των θρησκειών στην χοάνη ενός Παγκοσμίου Κράτους.
Αλλά και ειδικότερα για την Ευρώπη: Το 330, με τη μεταφορά της ρωμαϊκής πρωτεύουσας στην ελληνική Ανατολή, αρχίζει η χριστιανική εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η ορθόδοξη Ρωμανία. Και όταν μετά από μια σειρά υποδουλώσεων και συρρικνώσεων της σ’ Ανατολή και Δύση ήλθε η τελική της πτώση το 1453, η Φραγκική Ευρώπη έκαμε το παν για να εμποδίσει την ανασύστασή της, μέχρι τη δημιουργία των μικρών εθνικών κρατών της Βαλκανικής τον 19ο αιώνα, που στόχο είχαν το θάψιμο της Ρωμιοσύνης και της οικουμενικής ελληνορθόδοξης ιδέας. Όλα δείχνουν, πως η Δυτική Ευρώπη κρατούσε από την εποχή του Ναπολέοντα για τον εαυτό της την ανασύσταση της Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας, όχι όμως ως ελληνορθόδοξης Ρωμανίας, αλλά ως φραγκοκρατούμενης Πανευρώπης. Το κακό, φυσικά, δεν έγκειται τόσο στο αν τα σχέδια αυτά πραγματώνονται στις ημέρες μας, αλλά κυρίως στο γεγονός, ότι βρίσκονται και κάποιοι βαπτισμένοι ορθόδοξοι, που ούτε καν προβληματίζονται, αν και δεν χειροκροτούν κιόλας αυτές τις εξελίξεις… Νομίζουμε, πως λίγη συγκράτηση στην αισιοδοξία μας δεν βλάπτει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου