Για τα πάθη

Του Οσίου Εφραίμ του Σύρου

Ο άνθρωπος που ζει τις μέρες του με αμέλεια, ξεγελά τον εαυτό του, χωρίς διόλου να συλλογίζεται τα αγαθά που ο Κύριος ετοίμασε για τους δικαίους, ούτε την τιμωρία που είναι ετοιμασμένη για τους αμαρτωλούς, αλλά απεναντίας οδηγεί τον εαυτό του με αφοβία. Σ’ έναν τέτοιο άνθρωπο ο Πονηρός κατορθώνει κάθε σαρκική επιθυμία∙ και δεν μπορεί αυτός να το αντιληφθεί, όπως δεν μπορεί να αντιληφθεί και η πύλη μιας πόλης εκείνους που μπαίνουν και βγαίνουν απ’ αυτήν∙ διότι η επιθυμία, που μπήκε στο νου του, σκέπασε τελείως τα μάτια του. Τους αγωνιστές όμως τους πολεμά ο Εχθρός με διαφορετικό τρόπο. Και πριν βέβαια να πραγματοποιηθεί η ανομία, ο Εχθρός την μικραίνει μπροστά τους πάρα πολύ∙ και κυρίως την επιθυμία της ηδονής, τόσο πολύ την μικραίνει, σαν να χύνει δηλαδή κανείς ένα ποτήρι κρύο νερό στο χώμα. Κατά τον ίδιο τρόπο μικραίνει ο Εχθρός την αμαρτία στα μάτια του αδελφού προτού να την πραγματοποιήσει. Ύστερα όμως από την πραγματοποίησή της, τόσο πολύ μεγαλοποιεί ο Πονηρός την ανομία εκείνου που έπεσε σ’ αυτή, όσο τίποτε άλλο. Ακόμη, σηκώνει εναντίον του κύματα απελπισίας, και συχνά μάλιστα παρατάσσει εναντίον του με παραβολές, υπαγορεύοντάς του τέτοια και του λέει∙ «Τι έκανες, άνθρωπε που ανώφελα κοπιάζεις; Τώρα θα σου μάθω με τι μοιάζει η εργασία σου. Μοιάζεις με κάποιον που φύτευσε για τι εαυτό του ένα αμπέλι και το περίφραξε και το φύλαξε, ωσότου έκανε καρπό∙ και αφού το τρύγησε, γέμισε τα πιθάρια του με κρασί από το αμπέλι του. Και έπειτα, αφού σηκώθηκε απότομα και πήρε ένα τσεκούρι, κομμάτιασε τα πιθάρια, και το κρασί χύθηκε και πάει. Μ’ αυτόν μοιάζει η εργασία σου». Αυτά υπαγορεύει ο Πονηρός στον αδελφό, θέλοντας να τον ρίξει στον βυθό της απελπισίας.

Γνωρίζοντας λοιπόν από πριν, αγαπητέ, αυτές τις πανουργίες του Εχθρού, απόφευγε τις αμαρτίες. Και αν συμβεί να παρασυρθείς σε κάποιο παράπτωμα, μην παραμένεις στο παράπτωμα, αλλά σήκω επάνω και γύρισε πίσω στον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου, για να σωθεί η ψυχή σου. Πες μάλιστα στον πονηρό λογισμό∙ «Αν και κομμάτιασα τα πιθάρια και άφησα να χυθεί το κρασί, όμως το αμπέλι υπάρχει, και ο Δεσπότης είναι μακρόθυμος και πολυεύσπλαχνος και ελεήμων και δίκαιος∙ και ελπίζω, με τη βοήθεια της αγαθότητάς του, ότι πάλι θα καλλιεργήσω και θα φυλάξω το αμπέλι του, και θα γεμίσω τα πιθάρια του, όπως προηγουμένως. Διότι λέει με τον προφήτη Ησαΐα∙ “Αν οι αμαρτίες σας είναι σαν το χρώμα της πορφύρας, θα τις λευκάνω σαν το χιόνι, και αν είναι κόκκινες θα τις λευκάνω σαν το λευκό μαλλί. Και αν θελήσετε να με ακούσετε, θα απολαύσετε τα αγαθά της γης. Αν όμως δε θελήσετε να με ακούσετε, θα σας φάει η μάχαιρα∙ διότι αυτά τα διακήρυξε το στόμα του Κυρίου” (Ησ. 1, 18-20)». Σ’ αυτόν ανήκει η δόξα, στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.