Οι καλοί λογισμοί και ο «οικουμενικός» Όσιος γέροντας Παΐσιος.

Από το βιβλίο «Ο Γέρων Παΐσιος » του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου

Πριν αρκετά χρόνια κατέβηκα στην Αθήνα για κάποια δουλειά και φιλοξενήθηκα στο σπίτι ενός αδελφού χριστιανού. Το σπίτι ήταν κοντά σε έναν κεντρικό δρόμο με αποτέλεσμα να έχει πολλή φασαρία. Το βράδυ μου είπε αυτός ο αδελφός ότι από την πολλή φασαρία δεν μπορούσε τις νύχτες να κλείσει μάτι, με αποτέλεσμα να έχουν σπάσει τα νεύρα του και να παίρνει χάπια ηρεμιστικά. Αφού φάγαμε, μου έδωσαν ένα δωμάτιο, για να πάω να ξεκουραστώ και δείχνοντας το μου είπε:

- Γέροντα, εδώ είναι το δωμάτιο, αλλά δεν ξέρω αν θα κλείσετε μάτι μ’ αυτή τη φασαρία των αυτοκινήτων, που ακούγεται απ’ το δρόμο.

Αφού πέρασε η νύχτα και βγήκα από το δωμάτιο μου, ο αδελφός αυτός μου είπε:

- Δεν έκλεισα μάτι, Γέροντα από τη φασαρία· εσείς τι κάνατε;

Τότε του είπα:

- Ποτέ , ούτε στο Όρος, δεν κοιμήθηκα τόσο καλά και τόσο πολύ.

- Γέροντα, μου είπε, πως είναι δυνατόν να γίνεται αυτό;

Τότε του διηγήθηκα το τι μου συνέβη από τη στιγμή που μπήκα στο δωμάτιο. (Εκείνον τον καιρό ήταν σε εξέλιξη ο πόλεμος στο Βιετνάμ και καθημερινά ακούγαμε δυσάρεστα νέα από τον εκεί πόλεμο και εγώ έκανα προσευχή για να βοηθήσει ο Θεός).

- Όταν μπήκα στο δωμάτιο πήγα και γονάτισα μπροστά στο κρεβάτι. Τα χέρια μου και το κεφάλι μου τα είχα ακουμπισμένα επάνω στο κρεβάτι κι άρχισα να εύχομαι γι’ αυτούς που πολεμούν και σκοτώνονται στο Βιετνάμ. Από κάτω ακούγονταν η φασαρία των αυτοκινήτων, εγώ όμως, επειδή ο νους μου ήταν στο Βιετνάμ, μετέτρεπα με τη φαντασία μου τον ήχο των αυτοκινήτων και φανταζόμουνα τα άρματα μάχης, τον θόρυβο που κάνουν, όταν περνούν, φανταζόμουν πως εκεί κάτω σκορπούν τον θάνατο, γκρεμίζουν σπίτια κ.λ.π. Από κάτω από το δρόμο πότε πότε περνούσε κάποιος μοτοσικλετιστής με μηχανή πολλών κυβικών, που έκανε υπερβολικά δυνατό θόρυβο, με αποτέλεσμα να τρίζουν τα παράθυρα. Αμέσως φανταζόμουν τα αεροπλάνα, που πετούσαν στο Βιετνάμ και βομβάρδιζαν και έβλεπα να σκοτώνονται ανελέητα μικρά παιδιά και γεροντάκια. Με είχε πιάσει ένα γλυκό παράπονο κι έκλαιγα για την όλη εκεί κατάσταση και ελεεινολογούσα τον εαυτό μου, που ήμουν σε ωραίο δωμάτιο με ωραία στρωμένο κρεβάτι, που είχα φάει καλά και γενικά δεν είχα κανένα πρόβλημα. Και ενώ έκλαιγα γι’ αυτά και είχα μια πολύ μεγάλη πνευματική ηρεμία, με πήρε ο ύπνος γονατιστό και κοιμήθηκα εκεί τη νύχτα, χωρίς να διακοπεί καθόλου ο ύπνος μου. Έτσι, λοιπόν, επειδή ο λογισμός μου ήταν σ’ αυτούς που υπέφεραν στο Βιετνάμ, δεν με πείραζε η φασαρία των αυτοκινήτων.

Έτσι να κάνεις και συ: Να βάλεις με το λογισμό σου ότι έξω γίνεται πόλεμος και ενώ όλοι σκοτώνονται, οι περιουσίες τους καταστρέφονται τα σπίτια τους γκρεμίζονται ή πεθαίνουν από την πείνα, εσένα σ’ έχουν σ’ ένα πολυτελέστατο σπίτι κλεισμένο, τρως, πίνεις, σε πληρώνουν, δεν κινδυνεύεις, μόνο ακούς το θόρυβο αυτών που πολεμούν και μ’ αυτό τον τρόπο να σου γίνεται αιτία να δοξολογείς το Θεό και όχι να αναγκάζεσαι να παίρνεις χάπια ηρεμιστικά· η λύση είναι μία: «ο καλός λογισμός».