Πατήρ Νικηφόρος, πνευματικός αγωνιστής και οδηγός.

(Μαρτυρία Αρχιμανδρίτου Νικοδήμου Γιαννακοπούλου)

Εγνώρισα τον π. Νικηφόρο το έτος 1961 στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων, το τότε Λεπροκομείο. Πηγαίναμε, μια συντροφιά νέων τότε, με τον τότε διάκονο και μετέπειτα Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο Σελέντη. Αυτός μας παρακινούσε να δώσουμε λίγη χαρά στους κοινωνικά απομονωμένους ασθενείς αδελφούς μας, να τους αγκαλιάσουμε, να φάμε μαζί τους από το ίδιο πιάτο τους, να κοινωνήσουμε μετά από αυτούς.

Ένας από αυτούς ήταν και ο π. Νικηφόρος. Έφερε πασιφανή τα σημάδια της νόσου. Τυφλός, ακρωτηριασμένος, καταβεβλημένος σωματικά. Αμέσως όμως διέκρινες, μέσα από το ασθενικό εκείνο σώμα να βγαίνει μια δύναμη πνευματική, ένας ένθεος ζήλος, μια απέραντη αγάπη και μια ειρήνη, που σε διαπότιζε ολόκληρον.

Εκείνο, που ιδιαιτέρως θυμάμαι ακόμα, ήταν η πάλη του με τους δαίμονας. Δεχόταν πολλές επιθέσεις και ορισμένες φορές οι συμπλοκές έφθαναν και σε σωματική πάλη. Και όταν «τη δυνάμει του Σταυρού» τους υπέτασσε, εν τω ονόματι του Ιησού τους εμάστιζε και τους εξανάγκαζε να ομολογούν τις δαιμονικές τους δραστηριότητες. Έλεγε σ’ αυτούς: «Πες μου κασσίδη, που ήσουν απόψε;». Και, όταν το δαιμόνιο ομολογούσε τις ήττες του, ο πατήρ Νικηφόρος χαιρόταν και δόξαζε τον Θεό. Και, όταν κάποιος Χριστιανός, έπεφτε στις παγίδες του, λυπόταν και προσευχόταν.

Το μικρό νοσοκομειακό δωμάτιο του ήταν για μας τόπος πνευματικής βοηθείας και αγαλλιάσεως. Είχαμε εμπρός μας έναν αγωνιστή του «καλού αγώνος» και παίρναμε δύναμη. Η παρρησία του στον θρόνο του Θεού, με τις πυρφόρες προσευχές του, μας χάριζε τη δρόσο του Πνεύματος, μας συμπαρέσυρε σε πνευματική ανάταση, σε θείο ζήλο, έστω και αν για τον γράφοντα ο ζήλος μαραινόταν εύκολα.

Με πολλή απλότητα, χωρίς πολλές διδασκαλίες, ήταν πνευματικός οδηγός, γιατί ήταν ο ίδιος με τη ζωή του μια πηγαία διδασκαλία. Έδειχνε σε όλους, πολλές φορές και με την σιωπή του, τον λαλούντα μέσα του Θεόν - «οὐ γὰρ ὑμεῖς ἐστε οἱ λαλοῦντες, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τοῦ πατρὸς ὑμῶν τὸ λαλοῦν ἐν ὑμῖν» (Ματθ. 10,20).

Ας έχουμε την ευχή του, και ας πρεσβεύει για να εύρωμεν έλεος εν ημέρα κρίσεως.

Από το βιβλίο «Ο Άγιος Νικηφόρος ο λεπρός και θαυματουργός» (4η Ιανουαρίου)