Από το βιβλίο «Ο γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν» των εκδόσεων «Άθως»
Η αρρώστια, όπως κάθε είδους πόνος, είναι κατά πρώτο λόγο μια πραγματικότητα ανεπιθύμητη, για τον λόγο ότι η αρρώστια δεν ταιριάζει με την φύση, είναι κάτι που προστίθεται, μια απόκλιση απ’ αυτό που εμείς θεωρούμε φυσιολογικό. Είναι μια ανεπιθύμητη πραγματικότητα, με την έννοια ότι κανένας δεν επιδιώκει ν’ αρρωστήσει και όλοι όσοι είναι άρρωστοι ή αρρωσταίνουν επιθυμούν να γιατρευτούν, γιατί φυσιολογικό θεωρείται η υγεία.
Είναι πάλι ένα πρόβλημα, με την έννοια ότι δεν έχουμε μία ικανοποιητική απάντηση για το τι είναι γενικά η ταλαιπωρία, ο πόνος, και επομένως δεν έχουμε μια απάντηση ικανοποιητική σχετικά με την αρρώστια ως εκδήλωση της ταλαιπωρίας. Γενικά δε γνωρίζουμε ούτε τις αιτίες της αρρώστιας ούτε το νόημα που έχει η αρρώστια ως ταλαιπωρία. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο σκοπός της αρρώστιας, αλλά σχετιζόμαστε με διάφορους τρόπους μ’ αυτό το πρόβλημα και φυσικά πάντοτε με την επιθυμία να το επιλύσουμε.
Σύμφωνα με την αντίληψη της Παλαιάς Διαθήκης, τις πιο πολλές φορές η αρρώστια κατανοείται ως μια τιμωρία για την αμαρτία. Δηλαδή αιτία της είναι η αμαρτία. Έτσι σκέφτηκαν για την αρρώστια, ως συνέπεια δηλαδή της αμαρτίας, αυτοί που επισκέφτηκαν τον δίκαιο Ιώβ, που έφτασε να υποφέρει πολύ, μεταξύ των άλλων και να αρρωστήσει. Έτσι, στο βιβλίο του Ιώβ υπάρχει μια συζήτηση μεταξύ του Ιώβ και των φίλων του πάνω στη βάση ότι η αρρώστια κληρονομείται από την αμαρτία. Στο Δευτερονόμιο έχουμε διά στόματος του Μωϋσή δηλώσεις του Θεού ότι οι ευλογημένοι από το Θεό δε θα κληθούν να υπομένουν αρρώστιες. Ενώ οι καταραμένοι του Θεού, εξ αιτίας των αμαρτιών τους, θα κληθούν να υπομείνουν διάφορες αρρώστιες.
Στην Καινή Διαθήκη υπάρχει επίσης συσχετισμός αρρώστιας και αμαρτίας. Όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση του παραλυτικού της Καπερναούμ διαπιστώνουμε ότι τα πρώτα λόγια που του είπε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μπροστά στους τέσσερις ανθρώπους που τον μετέφεραν ήταν: «Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι» (Ματθ. 9,2), και στη συνέχεια ο Κύριος του χάρισε τη θεραπεία. Αλλά βέβαια τη θεραπεία στην ευαγγελική περικοπή έρχεται ως επακόλουθο του γεγονότος της συγχωρήσεως των αμαρτημάτων. Αυτά συνέβησαν στην περίπτωση του παραλυτικού της Καπερναούμ. Όμως σε σχέση με τον παραλυτικό της Βηθεσδά, βλέπουμε στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο ότι τον άνθρωπο που θεράπευσε ο Κύριος, όταν τον συνάντησε στο Ναό των Ιεροσολύμων, του είπε: «μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται» (Ιωαν. 5,14). Επομένως, και εδώ υπάρχει μια σχέση μεταξύ της αμαρτίας και της αρρώστιας.
Παρά ταύτα, είναι βέβαιο ότι δεν αρρωσταίνουν μόνον οι αμαρτωλοί, αλλά και οι ενάρετοι, και σ, αυτή την περίπτωση η αμαρτία δεν προηγείται της αρρώστιας. Πάνω σ’ αυτή τη βάση μπορούμε ν’ αναλογιστούμε τα βάσανα που υπέφερε ο Ιώβ. Επίσης άριστα μπορούμε ν’ αναλογιστούμε τις ταλαιπωρίες του Αποστόλου Παύλου, τις αρρώστιές που υπέμενε και τις οποίες έπρεπε ίσως να υπομείνει, ώστε να καταδειχθεί η σταθερότητα στην πίστη και τη σχέση του με το Θεό, ώστε να γίνει ένα παράδειγμα καρτερίας, υπομονής πάνω στις ασθένειες. Είναι ενδιαφέρον ότι οι παλιοί, μη γνωρίζοντας τη μικροβιακή αιτιολόγηση των ασθενειών, δε θεωρούσαν τις ασθένειες με τον πιο πάνω τρόπο, όπως, αντίθετα, κάνει ο σύγχρονος άνθρωπος ο οποίος γνωρίζει ότι μερικές αρρώστιες οφείλονται σε παθογόνα μικρόβια. Οι παλιοί ήξεραν απλά ότι ο ευλογημένος από τον Θεό άνθρωπος δεν μπαίνει στη δοκιμασία της ασθένειας ή, αν του συμβεί κάτι τέτοιο, είναι κατά παραχώρηση Θεού, για κάποιο πνευματικό λόγο. Αλλά βέβαια στις πιο πολλές περιπτώσεις η αρρώστια θεωρείται ως αποτέλεσμα της αμαρτίας. Αυτό το κατανοούμε καλύτερα από το γεγονός ότι η αρρώστια ήλθε στον κόσμο μετά την υγεία, μετά από την περίοδο που ο άνθρωπος είχε πλήρη υγεία και ήλθε ως ένα είδος τιμωρίας για την πτώση του. Επομένως η αρρώστια έρχεται μετά την πτώση στην αμαρτία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου