Πολιτική…

...Πολλοί πιστεύουσιν ότι ο πολιτικός άνθρωπος απολαμβάνει του κόσμου τα αγαθά. Ο πολιτικός, λέγουσι, γίνεται εις τούτον τον κόσμον ευτυχής.

Γίνομαι δε πολιτικός, όταν μισώ και σχηματίζομαι  (προσποιούμαι) ότι αγαπώ.· όταν έχω την έχθραν εις την καρδίαν μου και τα γλυκά και φιλικά λόγια εις τα χείλη μου· όταν υπάρχω εχθρός θανατηφόρος και φαίνομαι φίλος ηγαπημένος.

Γίνομαι πολιτικός, όταν, ίνα αρέσω εις τους ανθρώπους, λέγω το πικρόν γλυκύ και το γλυκό πικρόν· όταν λέγω το σκότος φως και το φως σκότος. Όταν δια ψεύδους ή δόλου ή δι’ άλλων διαφόρων τρόπων πλανήσω τον αδελφόν μου και κερδίσω τους σκοπούς μου, τότε ειμί πολιτικός· όταν άλλα στοχάζομαι και άλλα λέγω, άλλο θέλω και άλλο ζητώ, τότε  ειμί πολιτικός. Ώστε, ίνα λαλήσωμεν την αλήθειαν φανερά, πολιτικός εστίν ο υποκριτής, ο κόλαξ, ο δόλιος, ο ψεύστης, ο πανούργος και πονηρός· η δε επιστήμη, η καλουμένη πολιτική και τοσούτον επαινουμένη υπό των ανθρώπων και θαυμαζομένη, εστί τέχνη διαβολική φανερά.

Νικηφόρος Θεοτόκης 

                                                               Αρχιεπίσκοπος Αστραχανίου και Σταυρουπόλεως εν Ρωσία