Προ της Θείας Κοινωνίας

Γνωρίζω η ταλαίπωρος, εις τούτο δεν λανθάνω,

πως αναξίως η πτωχή πάντα μεταλαμβάνω.

Άρα γε που προσέρχομαι η κατακεκριμένη

που είμαι αμαρτήματα όλη πεφορτισμένη!

Οποίον μέλλει να δεχθή η ταπεινή ψυχή μου;

Τον Βασιλέα του παντός και μόνον ποιητήν μου.

Η καταδίκη τρομερά και φοβερά η κρίσις,

όταν αναξίως προσπαθής ψυχή να κοινωνίσης.

Κλαύσε λοιπόν και θρήνησε δια τα εγκλήματά σου·

με πόνον εξομολογού τα αμαρτήματά σου.

Πρόσπεσον του Δεσπότου σου και ζήτησον, αθλία,

έλεος και συγχώρησιν και φώτιση αγία.

Κλαύσε λοιπόν και βόησον με μάτια δακρυσμένα,

ουδείς σ’ επίκρανε ποτέ, Κύριε, ως εμένα.

Πώς να ανοίξω Κύριε, το ρυπαρόν μου στόμα,

να μεταλάβω το σεπτόν και Άγιον σου σώμα;

Παρακαλώ σε, Πλάστη μου, Θεέ μου και Σωτήρ μου,

επίσκεψαι την ρυπαράν κ’ ελεεινήν ψυχήν μου.

Ελθέ, Ιησού γλυκύτατε, στο ρυπαρόν μου στόμα,

στην μολυσμένην μου ψυχήν κι’ εσπιλωμένον σώμα.

Δείξον την ευσπλαγχνίαν σου σ’ εμέ την τρισαθλίαν

και φώτισόν μου την ψυχήν, τον νουν και την καρδίαν.

Ελθέ, Ιησού γλυκύτατε, σήμερον να φωτίσης,

να μου λαμπρύνης την ψυχήν και να με καθαρίσης.

Πάσας τας αμαρτίας μου παράβλεψον, Θεέ μου

και μη αφήσης άλλοτε να σφάλλω, Κύριέ μου.

Χαρά και αγαλλίασις ας γίνει εις εμένα,

το Σώμα σου το άγιον και τίμιόν σου Αίμα.

Ξένης Μοναχής

Ηγουμένης του εν Αιγίνη Ιερού Παρθενώνος

                   της Αγίας Τριάδος (Αγίου Νεκταρίου)