Για τον φόβο του Θεού.

Του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 «ἐν φόβῳ τὸν τῆς παροικίας ὑμῶν χρόνον ἀναστράφητε» (Α΄ Πέτρου 1,7)

Αυτά είναι τα λόγια του κορυφαίου αποστόλου Πέτρου· λόγια που έχουν διπλό θεμέλιο· ουράνια έμπνευση και προσωπική εμπειρία. Με θεία έμπνευση ο απλός αλιεύς Πέτρος έγινε διδάσκαλος των ανθρώπων, μέγιστος στύλος της Πίστεως και κραταιός θαυματουργός. Με την προσωπική εμπειρία του κατανόησε πως όλη η σοφία και δύναμή του προέρχεται απ’ τον Θεό και πως πρέπει να έχει τον φόβο του Θεού· κανέναν άλλον φόβο παρά μόνον του Θεού.

Ο άσοφος άνθρωπος φοβάται μόνον όταν λάμψει η αστραπή και κροτήσει η βροντή· αλλά ο σοφός φοβάται τον Θεό κάθε ημέρα, κάθε ώρα και στιγμή. Ο Δημιουργός της αστραπής και της βροντής είναι πιο φοβερός και από τα δύο αυτά φαινόμενα. Εκείνος δεν εμφανίζεται ενώπιόν σου περιστασιακά μόνον κατά καιρούς, όπως η αστραπή και η βροντή, αλλά είναι διαρκώς ενώπιόν σου και δεν σε εγκαταλείπει. Γι αυτό δεν αρκεί να έχει κάποιος φόβο Θεού από καιρού σε καιρό· χρειάζεται να αναπνέει τον φόβο του Θεού. Ο φόβος αυτός είναι το προστατευτικό όζον στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της ψυχής μας. Το όζον αυτό φέρνει καθαρότητα, μια ανάλαφρη αίσθηση, λεπτή ευωδία και αίσθηση υγείας.

Ο Πέτρος μέχρι να ενδυναμωθεί με τον φόβο του Θεού, ήταν απλώς ο Πέτρος και όχι ένας απόστολος, ένας ήρωας, ένας διδάσκαλος του λαού και θαυματουργός.

Ώ! αδελφοί μου, ας μην πανηγυρίζουμε πριν από το θερισμό. Η ζωή μας δεν είναι ο θερισμός· είναι ο καιρός της σποράς και της επίμοχθης καλλιέργειας με φόβο και ιδρώτα. Ο σπορέας ζει με τον φόβο, μέχρι να συλλέξει τους καρπούς απ’ το καλλιεργημένο χωράφι του. Ας αναβάλλουμε και εμείς την αγαλλίαση της ικανοποίησης μέχρι τη ημέρα του θερισμού· διότι τώρα είναι καιρός για εργασία εν φόβω.

Άραγε θα σωθώ; Η ερώτηση αυτή θα έπρεπε να βασανίζει τον καθένα μας με τον ίδιο τρόπο που βασανίζει τον σπορέα: θα δρέψω τον καρπό των κόπων μου στο χωράφι που καλλιέργησα; Ο σπορέας εργάζεται με φόβο Θεού κάθε ημέρα. Ας εργασθούμε κι εμείς αναστρεφόμενοι εν φόβω όλον τον της παροικίας ημών χρόνον επί της γης.

Ώ! Παντοδύναμε Κύριε, ως φοβερός ει εν πάση τη γη, συντήρησον ημάς εν τω φόβω Σου.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Περί ματαιότητας

Η δόξα δεν διατηρείται μετά θάνατον

Έχεις πλούτο ή από μεγάλη οικογένεια προέρχεσαι; Και δέχεσαι τιμές για την ομορφιά του σώματος σου και για την προσφορά σου στην πατρίδα; Πρόσεχε τον εαυτό σου, διότι είσαι θνητός· διότι «είσαι γη και στη γη θα επιστρέψεις» (Γεν. γ΄19). Κοίταξε τι έγινε με άλλους, οι οποίοι πριν από σένα είχαν δεχθεί τέτοιες τιμές. Που είναι αυτοί, που είχαν πολιτικές εξουσίες; Που είναι οι ακαταμάχητοι ρήτορες; Που είναι αυτοί, που παρέθεταν τα μεγάλα πανηγύρια; Που είναι οι στρατηγοί, οι τύραννοι, οι λαμπροί ιππείς; Δεν είναι όλα σκόνη; Δεν είναι όλα μύθος; Δεν βρίσκονται τα μνημόσυνα της ζωής τους σε λίγα οστά; Σκύψε στους τάφους, εάν μπορείς να διακρίνεις ποιος είναι δούλος και ποιος κύριος· ποιος ο φτωχός και ποιος ο πλούσιος. Διάκρινε, αν μπορείς, τον φυλακισμένο από τον βασιλιά, τον δυνατό από τον αδύνατο, τον ευπρεπή από τον απρεπή. Αυτός που σκέπτεται τη φύση δεν θα φερθεί ποτέ αλαζονικά.

Μέγας Βασίλειος

Η ελπίς στο Θεό και όχι στον πλούτο

Διότι δεν πρέπει να σκέπτεσθε πολύ τον πλούτο, ούτε να είστε αλαζόνες με τη ματαιότητα αυτού του κόσμου, μόνο στο Θεό να ελπίζετε και να Τον έχετε ως βοηθό σας, και να μη χάνετε αυτή την ελπίδα· αυτός, που εγκατέλειψε την καλή άγκυρα της ψυχής του, στηρίζοντας τις ελπίδες του σε μάταια πράγματα, τον εαυτό του ενέπαιξε, τίποτε άλλο εκτός από γέλιο δε θα κερδίζει για τη μάταιη και άμυαλη αλαζονεία του.

Ευσέβιος Καισαρείας

Ο άγιος

Ο άγιος είναι ο μέγιστος νικητής: μπροστά στα πόδια του κείται ο κόσμος νεκρός.

Όταν ο μεταξοσκώληκας μεταμορφωθεί σε πεταλούδα, η πεταλούδα νικηφόρα στέκεται στο άδειο κουκούλι.       Απ’ όλα τα μαγαζιά το παιδί πιο πολύ αγαπά το μαγαζί με τα παιχνίδια.

Απ’ όλα τα μαγαζιά στην πόλη, για τον ενήλικα άνθρωπο το πιο πληκτικό μαγαζί είναι των παιδικών παιχνιδιών.

Ότι είναι ο κόσμος με τις κούκλες και τις χαλκομανίες για το παιδί, τέτοιος είναι και ο φυσικός κόσμος για τον άγιο, όταν η ψυχή του ανεβεί στον ηθικό και πνευματικό κόσμο.

Η αποκαλυμμένη αυταπάτη για τον πνευματικό άνθρωπο επισημαίνει το σημείο, με το οποίο τελειώνει ο ένας κόσμος και αρχίζει ο άλλος.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο Κύριος είναι παντού

Ο Κύριος είναι παντού και όλα τα αγκαλιάζει με την αγάπη και την παντοδυναμία του. Πρέπει λοιπόν να είμαι αμέριμνος εν Κυρίω. Αμέριμνος δεν θα πει αργός και ρίψασπις μπροστά στο καθήκον. Θα πει: άνθρωπος που τρέφει εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού, αφού κάμει το δικό του χρέος.

Ο Θεός μας έφερε στην ύπαρξη από την ανυπαρξία. Μόνοι μας, δεν είμαστε τίποτε. Μόνοι μας ούτε να ζήσουμε απλώς δεν θα μπορούσαμε. Γιατί ο Θεός μας τα δίνει όλα: τη ζωή μας, τη δύναμή μας, το φως μας, τον αέρα μας, τη βρώση και την πόση μας, όλα όσα ανήκουν στον πνευματικό χώρο. Και όλα όσα ανήκουν στον υλικό: τον ήλιο, την ατμόσφαιρα, το ψωμί, το νερό, τα ενδύματα, το κατάλυμά μας. Μακάριοι οι «πτωχοί τω πνεύματι», που πάντοτε αναγνωρίζουν τη δική τους μηδαμινότητα και την παντοδυναμία και μεγαλοσύνη του Θεού.

Μακάριοι όσοι μπορούν να μένουν ελεύθεροι από μικρόκαρδες μέριμνες.

Μακάριοι αυτοί που έχουν απλή καρδιά.

Μακάριοι όσοι αναθέτουν στον Κύριο την κάθε μέριμνά τους. «Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα» (από την Θεία λειτουργία). Αρκεί να είμαστε πάντοτε μαζί με τον Θεό και τίποτε δεν θα μας στερήσει η αγάπη του από όσα έχουμε ανάγκη.

«Ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν». (Ματθ. Στ΄33).

Αρκεί να έχεις τον Θεό στην καρδιά σου, να είσαι πάντοτε αχώριστος απ’ Αυτόν, και όλα τα υλικά πράγματα που χρειάζεσαι θα σου προστεθούν. Όπου ο Θεός, εκεί και κάθε ευλογία, κάθε δωρεά.

Όποιοι αγαπούν τον Θεό, ακολουθούνται από όλα τα χαρίσματα, όπως η σκιά ακολουθεί το σώμα.

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Πολύ καιρό ξόδεψα στη ματαιότητα

Εγώ πολύ καιρό ξόδεψα στη ματαιότητα.

Όλα μου σχεδόν τα νεανικά χρόνια τα αφάνισα μέσα στη ματαιοπονία που είχα μαθητεύοντας στη σοφία πού ο Θεός εμώρανε. Ώσπου, κάποτε, σαν να σηκώθηκα από βαθύν ύπνο, κοίταξα κατάματα το θαυμαστό φως της ευαγγελικής αλήθειας.

Κατάλαβα πολύ καλά τι άχρηστη είναι ἡ σοφία των αρχόντων τούτου τοῦ αιώνα, που καταργούνται. 

Μέγας Βασίλειος

Να έχετε τον θάνατο πάντοτε εμπρός εις τα μάτια σας. Και έτερος καλύτερος διδάσκαλος δεν είναι άλλος από τον θάνατο. Δεν είμαι άξιος αδελφοί μου, να σας διδάξω και να σας συμβουλεύω, πλην αποτολμώ και παρακαλώ τον γλυκύτατό μου Ιησού Χριστό και Θεό να στείλει ουρανόθεν τη χάρη του και την ευλογία του, να ευλογήσει και αυτή τη χώρα και όλα τα χωριά των χριστιανών, να ευλογήσει τα σπίτια σας και τα πράγματα σας και τα έργα των χεριών σας και πρώτον, αδελφοί μου, άμποτε να ευσπλαχνισθεί ο Κύριος να συγχωρήσει τα αμαρτήματα σας και να σας αξιώσει να απεράσετε κι εδώ καλά, ειρηνικά, αγαπημένα, εις αυτή τη μάταιη ζωή και μετά ταύτα να πηγαίνετε εις τον παράδεισο, εις την πατρίδα μας την αληθινή, να χαίρεσθε και να ευφραίνεσθε και να δοξάζετε και να προσκυνείτε Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Η κατά σάρκα Γέννησις του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ» (Γαλ. 4,4), για να σώσει το ανθρώπινο γένος. Μόλις δε συμπληρώθηκαν οι εννέα μήνες από τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, - όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ εμφανίστηκε στην Υπεραγία Θεοτόκο στη Ναζαρέτ, λέγων «Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· … καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν» (Λουκ. 1 28,31) – εξεδόθη διάταγμα από τον Καίσαρα Αύγουστο για γενική απογραφή όλων των υπηκόων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να πάνε στην πόλη τους και να απογραφούν για πρώτη φορά.

Γι αυτόν τον λόγο ο δίκαιος Ιωσήφ ήλθε με την Υπεραγία Θεοτόκο στη Βηθλεέμ, την πόλη του Δαυίδ, διότι και οι δύο κατάγονταν απ’ την βασιλική γενιά του προφητάνακτος Δαυίδ. Επειδή πολλοί άνθρωποι ταξίδευαν εκείνες τις ημέρες προς τη μικρή αυτή πόλη, για να απογραφούν, ο Ιωσήφ και η Μαρία δεν μπορούσαν να βρουν κατάλυμα σε κάποιο σπίτι και έτσι κατέφυγαν σε ένα σπήλαιο που χρησιμοποιούσαν οι ποιμένες σαν ποιμνιοστάσιο για τα ζώα τους. Στο σπήλαιο αυτό η Υπεραγία Θεοτόκος γέννησε τον Σωτήρα του κόσμου, τον Κύριο και Θεό ημών Ιησού Χριστό. Τον συνέλαβε αναμαρτήτως, εκ του Παναγίου Πνεύματος και ουκ εξ ανθρώπου. Τον γέννησε ανωδύνως και αυτή η ίδια Τον σπαργάνωσε, Τον προσκύνησε ως Θεό και Τον ανέκλινε πάνω στη φάτνη. Κατόπιν πλησίασε ο δίκαιος Ιωσήφ, ο Μνήστωρ και Τον προσκύνησε ως τον Θείο Καρπό της μήτρας της Παρθένου. Ύστερα κατέφθασαν οι ποιμένες από τους αγρούς, καθοδηγούμενοι από Άγγελο Κυρίου, και Τον προσκύνησαν ως Μεσσία και Σωτήρα του κόσμου. Οι ποιμένες άκουσαν χορούς αγγέλων αινούντων τον Θεό: «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14). Τη στιγμή εκείνη ήλθαν τρείς σοφοί άνδρες από Ανατολών να προσκυνήσουν, οδηγημένοι από ένα λαμπρό αστέρι που προπορεύονταν, κομίζοντες τα δώρα τους: χρυσό, λιβάνι και σμύρνα. Προσκύνησαν τον Χριστό ως τον Βασιλέα των βασιλέων και Του πρόσφεραν τα δώρα τους.

Έτσι εισήλθε στον κόσμο Αυτός που τον ερχομό Του προφήτευσαν οι προφήτες και ο Οποίος γεννήθηκε όπως το είχαν περιγράψει στις προφητείες τους: από μία Υπεραγία Παρθένο στην πόλη της Βηθλεέμ, από τη ρίζα του Δαυίδ κατά γενεαλογία, τον καιρό κατά τον οποίο στην Ιερουσαλήμ δεν υπήρχε βασιλιάς απ’ τη ρίζα του Ιούδα, αλλά βασίλευε ένας ξένος ο Ηρώδης. Μετά από πολλούς που προηγήθηκαν, οι οποίοι προεικόνιζαν, προανήγγειλαν και προτύπωναν Αυτόν –προφήτες και δίκαιοι, σοφοί και βασιλείς– παρουσιάστηκε, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου Αυτός, ο Δεσπότης του κόσμου και Βασιλεύς των βασιλέων, για να επιτελέσει το έργο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, το οποίο δεν ήταν δυνατόν να επιτελέσουν οι υπηρέτες Του. Αυτώ πρέπει δόξα αιώνια και αίνεσις εις τους αιώνας! Αμήν.

Τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Όταν η Υπεραγία Θεοτόκος Μαρία έφθασε  σε ηλικία τριών ετών, οι άγιοι γονείς της, Ιωακείμ και Άννα, την πήραν από τη Ναζαρέτ στην Ιερουσαλήμ για να την αφιερώσουν στην υπηρεσία του Θεού, όπως το είχαν υποσχεθεί. Ήταν ένα κοπιώδες τριήμερο ταξίδι από τη Ναζαρέτ μέχρι την Ιερουσαλήμ, αλλά, επειδή ταξίδευαν για θεάρεστο σκοπό δεν δυσκολεύτηκαν.

Πολλοί συγγενείς του Ιωακείμ και της Άννης συγκεντρώθηκαν στην Ιερουσαλήμ για να παρευρεθούν στο γεγονός, κατά το οποίο παρίσταντο επίσης αόρατοι άγγελοι του Θεού. Επικεφαλής της πομπής προς τον Ναό ήταν παρθένοι με αναμμένες λαμπάδες ανά χείρας· ακολουθούσε η Παναγία Παρθένος καθοδηγούμενη, ένθεν και ένθεν, απ’ τον πατέρα και τη μητέρα της. Η Παναγία ήταν στολισμένη με χρυσοκέντητο ένδυμα εν κροσσωτοίς χρυσοίς περιβεβλημένη, πεποικιλμένη, όπως άρμοζε στη «θυγατέρα του βασιλέως» [πᾶσα ἡ δόξα αὐτῆς θυγατρὸς βασιλέως ἔσωθεν (Ψαλμός 44, 13-15)]. Στη συνέχεια ακολουθούσε πλήθος συγγενών και φίλων, όλοι με αναμμένες λαμπάδες. Δεκαπέντε σκαλοπάτια οδηγούσαν στο εσωτερικό του Ναού. Οι θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα ανέβασαν την Παναγία στην πρώτη αναβαθμίδα, στο πρώτο σκαλί και ύστερα εκείνη ανέβηκε μόνη της τρέχοντας μέχρι επάνω.

Εκεί την υποδέχθηκε ο Αρχιερέας Ζαχαρίας, ο μετέπειτα πατέρας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Την πήρε από το χέρι και την οδήγησε όχι μόνο μέσα στο Ναό, αλλά στα ενδότερα, στα «Άγια των Αγίων», στον ιερότερο απ’ όλους τους ιερούς τόπους, εκεί όπου μόνον ο αρχιερέας εισερχόταν και μόνον άπαξ του ενιαυτού. Λέει χαρακτηριστικά ο άγιος Θεοφύλακτος Αχρίδος ότι ο Ζαχαρίας ήταν εκστατικός και θεόληπτος, όταν οδηγούσε την Παρθένο στα Άγια των Αγίων του Ναού, πέραν του δευτέρου καταπετάσματος — δεν θα μπορούσε να εξηγηθεί διαφορετικά αυτή η ενέργειά του! Οι γονείς της Μαρίας τότε έδωσαν την προσφορά τους στον Θεό, σύμφωνα με τον Νόμο, έλαβαν την ευλογία του ιερέως και επέστρεψαν στην πατρίδα τους.

Η Παναγία Παρθένος Μαρία παρέμεινε στον Ναό· εκεί ήταν το ενδιαίτημα της για εννέα ολόκληρα χρόνια. Ενόσω ζούσαν οι γονείς της την επισκέπτονταν συχνά., ιδίως η αγία Άννα.  Όταν ο Θεός τους κάλεσε και αναχώρησαν από τον κόσμο, η Παρθένος Μαρία έμεινε ορφανή και δεν επιθυμούσε να αφήσει τον ναό μέχρι τον θάνατο της, αλλά ούτε και να έλθει εις γάμου κοινωνία. Καθώς αυτό θα ήταν ενάντια στον Νόμο και τα έθιμα του λαού του Ισραήλ, γι’ αυτόν τον λόγο δόθηκε στον άγιο Ιωσήφ, τον υπέργηρο συγγενή της στη Ναζαρέτ, μόλις συμπλήρωσε την ηλικία των δώδεκα ετών. Έτσι, υπό τον παραδεκτό ρόλο της μνηστευμένης, μπορούσε πλέον να ζει εν παρθενία και να εκπληρώσει την επιθυμία της καρδιάς της, ενώ ταυτόχρονα εκπλήρωνε και την επιταγή του Νόμου, διότι διαφορετικά ήταν κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα του λαού του Ισραήλ οι νεαρές κοπέλες να επιλέγουν να ζουν εν παρθενία μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Η Παρθένος Μαρία ήταν η πρώτη από τις διά βίου αφιερωμένες παρθένους και από τις χιλιάδες επί χιλιάδων παρθένων ανδρών και γυναικών που θα ακολουθούσαν το παράδειγμα εκείνης, στην Εκκλησία του Χριστού.