Του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
«ἐν φόβῳ τὸν τῆς παροικίας ὑμῶν χρόνον ἀναστράφητε» (Α΄ Πέτρου 1,7)
Αυτά είναι τα λόγια του κορυφαίου αποστόλου Πέτρου· λόγια που έχουν διπλό θεμέλιο· ουράνια έμπνευση και προσωπική εμπειρία. Με θεία έμπνευση ο απλός αλιεύς Πέτρος έγινε διδάσκαλος των ανθρώπων, μέγιστος στύλος της Πίστεως και κραταιός θαυματουργός. Με την προσωπική εμπειρία του κατανόησε πως όλη η σοφία και δύναμή του προέρχεται απ’ τον Θεό και πως πρέπει να έχει τον φόβο του Θεού· κανέναν άλλον φόβο παρά μόνον του Θεού.
Ο άσοφος άνθρωπος φοβάται μόνον όταν λάμψει η αστραπή και κροτήσει η βροντή· αλλά ο σοφός φοβάται τον Θεό κάθε ημέρα, κάθε ώρα και στιγμή. Ο Δημιουργός της αστραπής και της βροντής είναι πιο φοβερός και από τα δύο αυτά φαινόμενα. Εκείνος δεν εμφανίζεται ενώπιόν σου περιστασιακά μόνον κατά καιρούς, όπως η αστραπή και η βροντή, αλλά είναι διαρκώς ενώπιόν σου και δεν σε εγκαταλείπει. Γι αυτό δεν αρκεί να έχει κάποιος φόβο Θεού από καιρού σε καιρό· χρειάζεται να αναπνέει τον φόβο του Θεού. Ο φόβος αυτός είναι το προστατευτικό όζον στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της ψυχής μας. Το όζον αυτό φέρνει καθαρότητα, μια ανάλαφρη αίσθηση, λεπτή ευωδία και αίσθηση υγείας.
Ο Πέτρος μέχρι να ενδυναμωθεί με τον φόβο του Θεού, ήταν απλώς ο Πέτρος και όχι ένας απόστολος, ένας ήρωας, ένας διδάσκαλος του λαού και θαυματουργός.
Ώ! αδελφοί μου, ας μην πανηγυρίζουμε πριν από το θερισμό. Η ζωή μας δεν είναι ο θερισμός· είναι ο καιρός της σποράς και της επίμοχθης καλλιέργειας με φόβο και ιδρώτα. Ο σπορέας ζει με τον φόβο, μέχρι να συλλέξει τους καρπούς απ’ το καλλιεργημένο χωράφι του. Ας αναβάλλουμε και εμείς την αγαλλίαση της ικανοποίησης μέχρι τη ημέρα του θερισμού· διότι τώρα είναι καιρός για εργασία εν φόβω.
Άραγε θα σωθώ; Η ερώτηση αυτή θα έπρεπε να βασανίζει τον καθένα μας με τον ίδιο τρόπο που βασανίζει τον σπορέα: θα δρέψω τον καρπό των κόπων μου στο χωράφι που καλλιέργησα; Ο σπορέας εργάζεται με φόβο Θεού κάθε ημέρα. Ας εργασθούμε κι εμείς αναστρεφόμενοι εν φόβω όλον τον της παροικίας ημών χρόνον επί της γης.
Ώ! Παντοδύναμε Κύριε, ως φοβερός ει εν πάση τη γη, συντήρησον ημάς εν τω φόβω Σου.
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
