Του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
«ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν
υἱὸν αὐτοῦ» (Γαλ. 4,4), για να σώσει το ανθρώπινο γένος. Μόλις δε συμπληρώθηκαν
οι εννέα μήνες από τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, - όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ
εμφανίστηκε στην Υπεραγία Θεοτόκο στη Ναζαρέτ, λέγων «Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ
Κύριος μετὰ σοῦ· … καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα
αὐτοῦ Ἰησοῦν» (Λουκ. 1 28,31) – εξεδόθη διάταγμα από τον Καίσαρα Αύγουστο για
γενική απογραφή όλων των υπηκόων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να πάνε στην πόλη
τους και να απογραφούν για πρώτη φορά.
Γι αυτόν τον λόγο ο δίκαιος Ιωσήφ ήλθε με την Υπεραγία
Θεοτόκο στη Βηθλεέμ, την πόλη του Δαυίδ, διότι και οι δύο κατάγονταν απ’ την
βασιλική γενιά του προφητάνακτος Δαυίδ. Επειδή πολλοί άνθρωποι ταξίδευαν
εκείνες τις ημέρες προς τη μικρή αυτή πόλη, για να απογραφούν, ο Ιωσήφ και η
Μαρία δεν μπορούσαν να βρουν κατάλυμα σε κάποιο σπίτι και έτσι κατέφυγαν σε ένα
σπήλαιο που χρησιμοποιούσαν οι ποιμένες σαν ποιμνιοστάσιο για τα ζώα τους. Στο
σπήλαιο αυτό η Υπεραγία Θεοτόκος γέννησε τον Σωτήρα του κόσμου, τον Κύριο και
Θεό ημών Ιησού Χριστό. Τον συνέλαβε αναμαρτήτως, εκ του Παναγίου Πνεύματος και
ουκ εξ ανθρώπου. Τον γέννησε ανωδύνως και αυτή η ίδια Τον σπαργάνωσε, Τον
προσκύνησε ως Θεό και Τον ανέκλινε πάνω στη φάτνη. Κατόπιν πλησίασε ο δίκαιος
Ιωσήφ, ο Μνήστωρ και Τον προσκύνησε ως τον Θείο Καρπό της μήτρας της Παρθένου.
Ύστερα κατέφθασαν οι ποιμένες από τους αγρούς, καθοδηγούμενοι από Άγγελο
Κυρίου, και Τον προσκύνησαν ως Μεσσία και Σωτήρα του κόσμου. Οι ποιμένες
άκουσαν χορούς αγγέλων αινούντων τον Θεό: «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη,
ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14). Τη στιγμή εκείνη ήλθαν τρείς σοφοί άνδρες
από Ανατολών να προσκυνήσουν, οδηγημένοι από ένα λαμπρό αστέρι που
προπορεύονταν, κομίζοντες τα δώρα τους: χρυσό, λιβάνι και σμύρνα. Προσκύνησαν
τον Χριστό ως τον Βασιλέα των βασιλέων και Του πρόσφεραν τα δώρα τους.
Έτσι εισήλθε στον κόσμο Αυτός που τον ερχομό Του προφήτευσαν
οι προφήτες και ο Οποίος γεννήθηκε όπως το είχαν περιγράψει στις προφητείες
τους: από μία Υπεραγία Παρθένο στην πόλη της Βηθλεέμ, από τη ρίζα του Δαυίδ
κατά γενεαλογία, τον καιρό κατά τον οποίο στην Ιερουσαλήμ δεν υπήρχε βασιλιάς
απ’ τη ρίζα του Ιούδα, αλλά βασίλευε ένας ξένος ο Ηρώδης. Μετά από πολλούς που
προηγήθηκαν, οι οποίοι προεικόνιζαν, προανήγγειλαν και προτύπωναν Αυτόν
–προφήτες και δίκαιοι, σοφοί και βασιλείς– παρουσιάστηκε, όταν ήλθε το πλήρωμα
του χρόνου Αυτός, ο Δεσπότης του κόσμου και Βασιλεύς των βασιλέων, για να
επιτελέσει το έργο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, το οποίο δεν ήταν
δυνατόν να επιτελέσουν οι υπηρέτες Του. Αυτώ πρέπει δόξα αιώνια και αίνεσις εις
τους αιώνας! Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου