Τα δέντρα πήγαν να χρίσουν ένα βασιλέα να τους κυβερνά· και είπαν στη ελιά: “Βασίλευσε σ’ εμάς!”.
Απάντησε όμως σ’ αυτά η ελιά: “Θα αφήσω το λάδι μου, με το οποίο δοξάζουν οι άνδρες τον Θεό, και θα πάω να κυβερνήσω τα δέντρα;”.
Και είπαν τα δέντρα στη συκιά: “Έλα και βασίλευσε σ’ εμάς!”.
Απάντησε όμως σ’ αυτά η συκιά: “Θα αφήσω εγώ τη γλυκύτητα μου και τους καρπούς μου τους καλούς για να κυβερνήσω τα δέντρα;”.
Και είπαν τα δέντρα στο αμπέλι: “Έλα βασίλευσε σ’ εμάς!”.
Απάντησε όμως σ’ αυτά το αμπέλι: “Θα αφήσω το κρασί μου, το οποίο ευχαριστεί Θεό και ανθρώπους, για να πάω να κυβερνήσω τα δέντρα;”.
Και είπαν όλα τα δέντρα στην αγκαθιά: “Έλα εσύ και βασίλευσε σ’ εμάς!”.
Απάντησε δε η αγκαθιά στα δέντρα: “Εάν πραγματικά εσείς με χρίετε για να βασιλεύω σε σας, ελάτε να καθίσετε κάτω από τη σκιά μου· αλλιώς να εξέλθει φωτιά από μένα και να καταφάει τις κέδρους του Λιβάνου!”.
Ερμηνεία
Όσοι έχουν πραγματικά να προσφέρουν (στον μύθο η ελιά, η συκιά και το αμπέλι) δεν έχουν καιρό να γίνουν βασιλείς· προτιμούν να συνεχίσουν την δική τους εργασία από την οποία προκύπτει πραγματικό όφελος. Έτσι συνήθως απομένει στους άχρηστους να αποδεχθούν τον ρόλο του μονάρχη, του αρχηγού. Το αγκάθι δεν έχει να προσφέρει τίποτα καλό παρά μόνο κακό, το τρύπημα των βελόνων του και την δι’ αυτού εύκολη μετάδοση πυρκαϊών. Το ίδιο συμβαίνει και με ορισμένους ανθρώπους. Οι οποίοι, παρά ταύτα, θέλουν να προσφέρουν την «σκιά» τους, την προστασία τους δηλαδή, παρά το ότι αυτή στην πραγματικότητα είναι ανύπαρκτη.
(Κριταί 9, 8 - 15)
Ερμηνευτική απόδοση
Ιερεμίου Φούντα Μητρ. Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου