Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2007

Μέρρυ Κρίστμασ...

Οι βιτρίνες στολίστηκαν, και οι λογής διαφημίσεις μας βομβαρδίζουν για το που θα χαλάσουμε τον δέκατο τρίτο μισθό μας. Τα πρόσωπα άρχισαν να γίνονται πιο χαρωπά και ευδιάθετα. Ένας κύριος με άσπρα μούσια και κόκκινη φορεσιά, βρίσκεται συνεχώς μπροστά μας. Έλατα, έλκηθρα, κάλτσες, γαλότσες, και λοιπά μπιχλιμπίδια, παντού στο οπτικό μας πεδίο. Θα φάμε τα γλυκά μας, τα χοιρινά μας και τη γαλοπούλα μας. Θα πιούμε, θα μεθύσουμε, θα διασκεδάσουμε, θα ξενυχτήσουμε, θα παίξουμε χαρτιά και ρουλέτες για το καλό”, θα πάμε στα ρεβεγιόν, θα κάνουμε και καμιά τσαχπινιά”… Και τελικά, γιατί τα κάνουμε όλα αυτά ; Καταλαβαίνουμε τι ακριβώς γιορτάζουμε…;


Σ. Σ.




Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

Ο Όσιος Τερέντιος ο θαυματουργός (+ 28/10/1886 )

Από το βιβλίο του μοναχού Παισίου Νεοσκητιώτη "Ημείς μωροί δια Χριστόν"

Ο Όσιος Τερέντιος είναι ένα από τα μεγάλα παραδείγματα υπομονής στην εθελοντική άσκηση. Αυτός αγωνίστηκε στο χωριό Μικρός Αρχάγγελος στην επαρχία Ορλώφ κατά την διάρκεια του 1830. Συχνά ντυνόταν με χειμωνιάτικα ρούχα το καλοκαίρι ενώ το χειμώνα δεν φορούσε τίποτε άλλο εκτός από ένα πουκάμισο μέχρι τα γόνατα και ένα παπούτσι στο ένα μόνο πόδι. Ένας από τους αγαπημένους του τρόπους του να τιμωρεί τους αμαρτωλούς ήταν να σπάζει ένα παράθυρο στο σπίτι τους ή να ρίχνει χούφτες από ακαθαρσίες πάνω τους. Άλλες φορές θα φώναζε ξαφνικά : «Στο κακό, στο κακό» και μετά θα κυνηγούσε τα παιδιά που συνήθως τον χλεύαζαν. Είναι περιττό να πούμε ότι ο Όσιος υπέμενε πολλά χτυπήματα και κατηγορίες για αυτή του την συμπεριφορά. Στην πραγματικότητα, το σώμα του ήταν συνήθως μια μάζα από πληγές. Αλλά, ο Άγιος τα έκανε όλα αυτά προκειμένου να αγγίξει τη συνείδηση των αμαρτωλών ανθρώπων, ώστε αυτοί να μετανοήσουν και να σωθούν.Πολλοί άνθρωποι κατάλαβαν και ωφελήθηκαν πολύ από αυτά τα πνευματικά του μαθήματα. Άλλοι τον μίσησαν για τους ανόητους τρόπους του, για την αγιότητα της ζωής του, και για τον τρόπο που αντιμετώπιζε τους κατηγόρους του.Ήταν συχνά στο αστυνομικό τμήμα όπου, μιμούμενος τον Χριστό, υπομονετικά άντεχε τις τιμωρίες και την σκληρότητα, αντιμετωπιζόμενος ως αλήτης. Πολλές φορές, εστάλη σε άσυλα ανιάτων, από τα οποία απελευθερωνόταν αμέσως όταν δεν μπορούσε να βρεθεί κανένα σημάδι με διανοητικές διαταραχές. Τα παιδιά του πετούσαν πέτρες και μπουκάλια και οι άξεστοι έμποροι, αμαξάδες και υπηρέτες τον χλεύαζαν και τον χτυπούσαν ανελέητα. Συχνά, το κεφάλι του ήταν ξυρισμένο και το πρόσωπο του, τα χέρια του και το σώμα του λερωμένα με χρώμα, πίσσα ή ακαθαρσίες. Κάποτε ένας υπάλληλος σε ένα ξενοδοχείο έριξε τον Όσιο μέσα σε ένα κιβώτιο με σπασμένα γυαλιά. Ο ενάρετος σαλός, αν και ήταν σοβαρά πληγωμένος, δεν άφησε να του ξεφύγει ούτε ένας αναστεναγμός.Εν μέρει, φυσικά, ο Άγιος εσκεμμένα επιδίωκε κα υποφέρει, δεδομένου ότι ένας σαλός για τον Χριστό πρέπει να υπομένει τα πάντα, για να κατακτήσει όσο το δυνατόν πιο μεγάλη ταπείνωση. Επιπλέον, ο σαλός είναι ο μεγάλος δάσκαλος της υπομονής. Γι αυτό σε όλες τις δοκιμασίες του ο Άγιος, επιδείκνυε την υπομονή του και την αγάπη. Η μεγάλη του προσπάθεια ήταν να φέρει τους αμαρτωλούς σε μετάνοια. Συχνά, οι άνθρωποι δεν μπορούσαν απλά να κατανοήσουν τις ενέργειες και τις πράξεις του και επιδείκνυαν μεγάλη αδιαλλαξία, ακόμη και κακοβουλία προς τον σαλό του Χριστού. Γνωρίζουμε πολύ λίγα για την οικογενειακή ζωή του Οσίου. Είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Θεόδωρο αλλά μόλις που τον γνώριζε. Μην έχοντας ένα σπίτι ή ακόμα και ένα καταφύγιο, ο Όσιος περιπλανιόταν συνεχώς. Εύρισκε συνήθως καταφύγιο για τη νύχτα στο σπίτι κάποιου που τον είχε κατηγορήσει εκείνη τη μέρα. Τα χαρίσματα του Οσίου Τερεντίου για ταπείνωση, προόραση και αγάπη φανερώνονται όλα σε μια σειρά από γεγονότα. Το καταφύγιό του για τη νύχτα ήταν πολλές φορές το σπίτι ενός αστυφύλακα, του οποίου ο βίος δεν ήταν άμεμπτος.Ο αστυφύλακας είχε έναν τρελό μάγειρα που η συμπεριφορά του απέναντι στον Όσιο ήταν απαράδεκτη. Σε μία περίπτωση ο Τερέντιος μπήκε στην κουζίνα και έπεσε να κοιμηθεί σε έναν πάγκο κοντά στην σόμπα, αφήνοντας τα πόδια του να εξέχουν. Ο μάγειρας μπήκε μέσα και χτύπησε τα πόδια του Οσίου. Ο Όσιος δεν κουνήθηκε. Αυτό τόσο πολύ θύμωσε τον μάγειρα που άναψε ένα κερί και με δυνατά γέλια άρχισε να καίει τα πέλματα των ποδιών του Αγίου. Η μια φουσκάλα μετά την άλλη εμφανίστηκαν στα πέλματα του. Ο Όσιος δεν έλεγε τίποτα. Παρέμενε σαν νεκρός, μέχρι που ο τρελός μάγειρας τελείωσε το παιχνίδι του. Έπειτα, ο Όσιος σηκώθηκε, σαν να μην αισθανόταν κανέναν πόνο, άρχισε να περπατάει όπως συνήθως, χωρίς παπούτσια και χωρίς να μειώσει τα βήματα του. Τα παιδιά πάλι τον πείραζαν με τις λέξεις του : «Στο κακό! Στο κακό!». Ο Τερέντιος δεν έδινε την παραμικρή προσοχή στα καμένα πέλματα του και γρήγορα άρχισε να τρέχει ξωπίσω τους, αν και το αίμα έτρεχε ποτάμι από τα πληγωμένα πόδια του. Μετά από αυτό για μια ολόκληρη εβδομάδα, ο ευλογημένος σαλός επισκέπτονταν το σπίτι του αστυφύλακα κάθε ημέρα την ώρα του γεύματος και φώναζε δυνατά Στο κακό, στο κακό!... ιδού οι ιερείς έρχονται… ιδού, αυτοί σκάβουν έξω κάποιου άλλου τον τάφο… ιδού οι δικαστές!... Την στραγγάλισαν… Πέθανε!...». Ο καθένας πήρε αυτά τα λόγια για ασυναρτησίες, φωνές ενός φλύαρου τρελού αλλά μέσα σε ένα μήνα, φάνηκε να είναι προφητεία και όχι τρέλα. Ο αστυφύλακας ήταν ανακατεμένος σε μερικές φρικτές εγκληματικές πράξεις και σπατάλησε πολλά χρήματα προσπαθώντας να καλύψει αυτές τις ενέργειες. Τα χρήματα δεν τον έσωσαν και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Τον μάγειρα για την συμμετοχή του στα εγκλήματα τον έστειλαν στην Σιβηρία. Ακόμη και τότε , ο Όσιος προσπάθησε να αναπαύσει τον μάγειρα και τον συνόδευσε ο ίδιος αρκετά πέρα από το χωριό, κλαίγοντας για την συμφορά που τον βρήκε, λες και επρόκειτο να πάει ο ίδιος στη Σιβηρία. Προς το τέλος της επίγειας ζωής του, ο Όσιος βρήκε καταφύγιο για έναν χρόνο στην καλύβα ενός ζυθοποιού. Εδώ μερικοί που τον χλεύαζαν πήραν το πουκάμισο από τον ευλογημένο σαλό και του φόρεσαν μια κουρελού, ανοίγοντας τρύπες σε αυτή για το κεφάλι και τα χέρια. Ο Όσιος φορούσε αυτή την κουρελού παντού, προς μεγάλη διασκέδαση του αργόσχολου πλήθους.Κάποια νύχτα στα τέλη του φθινοπώρου, γύρω στα μεσάνυχτα, ενώ βρισκόταν στην καλύβα του ζυθοποιού,έπιασε πυρκαγιά η κουρελού του.Ο Άγιος τυλιγμένος όλος στη φωτιά, πήδηξε σε ένα μεγάλο σωρό από άχυρα που βρίσκονταν δίπλα. Οι άνθρωποι είδαν την φωτιά και νόμισαν ότι τα άχυρα είχαν ανάψει. Ο συναγερμός χτύπησε και μεγάλη αναταραχή ακολούθησε. Προς μεγάλη έκπληξη όλων, η φθαρμένη κουρελού του Οσίου κάηκε πάνω στα άχυρα αλλά αυτά δεν έπιασαν φωτιά. Όμως ολόκληρο το σώμα του Οσίου είχε καεί, ήταν φοβερό να τον βλέπεις. Μερικοί ευσεβείς κάλυψαν τα εγκαύματα του με λάδι. Οι φουσκάλες με το υγρό έσπασαν και σύντομα μετά από αυτό άρχισε να καλυτερεύει, αλλά μια νέα αγωνία προστέθηκε. Ο Άγιος αρρώστησε βαριά και είχε συχνό βήχα. Κάθε φορά που έβηχε, οι ξερές πληγές του ράγιζαν και άνοιγαν προκαλώντας του ένα βίαιο τίναγμα σε όλο του το σώμα. Σε πολλά σημεία του σώματος του αντί για επιδερμίδα έβλεπε κανείς τα κόκαλα. Δεν μπορούσε ούτε να ξαπλώσει ούτε να καθίσει κάπου, αλλά μπορούσε μετά μεγάλης δυσκολίας να σταθεί στα πόδια του για λίγο. Αυτός ο βασανισμός διήρκησε για μία ολόκληρη εβδομάδα. Αυτό που κατέπληξε τους πιστούς δεν ήταν κυρίως το ότι επέζησε τόσο πολύ, με τόσα σοβαρά εγκαύματα, αλλά το ότι τα υπέμεινε όλα αυτά. Δεν παραπονέθηκε ποτέ ούτε εξέφρασε κάποια πικρία του, αλλά δόξαζε τον Θεό μέσα από το μαρτύριο του. Το πρόσωπο του έγινε τόσο φωτεινό, όπως ένα πρόσωπο αγγέλου και δεν υπήρχε ούτε μια σκιά σύγχυσης ή θλίψης πάνω του. Παρέμεινε, σαν ένα κερί που καίει ενώπιον του Θεού όλη την ώρα μέχρι να φτάσουν τα βάσανα του στο τέλος. Τώρα, η προηγούμενη σαλότητά του δεν φαινόταν. Τόσο πολύ εκφραζόταν λογικά που είπε στους γνωστούς του πως ο ζυθοποιός δεν είχε καμιά ευθύνη για την φοβερή κατάσταση που βρισκόταν και τους επισήμανε με μια παρακλητική φωνή : «Ξεκαθαρίζω την θέση του ζυθοποιού ενώπιον σας. Μετά τον θάνατο μου, ίσως μερικοί σας συμβουλέψουν, εξαιτίας της απληστίας τους, να τον μηνύσετε, αλλά σας ικετεύω στο όνομα του Θεού, να μην ακούσετε. Ξέρετε πολύ καλά ποιο είδος ζωής έχω κάνει. Γι αυτό, ο Κύριος μου στέλνει αυτό το τέλος. Θα έπρεπε να καώ, θα έπρεπε να με κρεμάσουν και κατόπιν να με ρίξουν σε ένα βούρκο όπως ένα σκυλί, χωρίς έναν χριστιανικό ενταφιασμό...» Ήταν προφανές ότι θα ήθελε να πει περισσότερα, αλλά η φυσική κατάστασή του, ο βήχας του και το επίπονο τρέξιμο των υγρών από τις πληγές του, τον σταμάτησαν.Παρά αυτό το μαρτύριο που περνούσε με πλήρη συνείδηση, ήταν σε θέση να εξομολογηθεί, να κοινωνήσει και να χριστεί με το άγιο μύρο. Κατόπιν, αφού στάθηκε για λίγο κοντά στον τοίχο, πέρασε ήσυχα στην αιωνιότητα.

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2007

Περί πυρκαγιών

Τον περασμένο μήνα οι πυρκαγιές κατέκαψαν την χώρα. Εκείνο το Σαββατοκύριακο όλοι οι δρόμοι ήταν έρημοι. Αντικρίζαμε μια πόλη χωρίς κατοίκους. Όλοι μας κολλημένοι μπροστά στις τηλεοράσεις εν μέσω φαγητού, μπύρας και διαφημίσεων, απολαμβάναμε έναν ακόμη αγώνα. Στο γήπεδο η ανθρώπινη εθνική ομάδα να χάνει, αντιμέτωπη με τον πόνο, τον θάνατο και την αγωνία. Στην κερκίδα όλοι εμείς, να φωνάζουμε και να ρίχνουμε ευθύνες για το ποιος φταίει και η ομάδα μας δεν “τραβάει” και δεν κερδίζει, στο καυτό κυριολεκτικά, ματς…( τον εαυτό μου δεν τον βγάζω απ΄ έξω). Εφ όσον λοιπόν και εγώ ανήκω στους ίδιους φίλαθλους” οπαδούς , και βλέποντας αρκετή τηλεόραση όλες αυτές τα μέρες , κατέληξα στα εξής : Για τις πυρκαγιές φταίνε οι Αμερικάνοι, οι Αλβανοί, οι Τούρκοι, οι Εβραίοι, οι οικοπεδοφάγοι, οι εργολάβοι, οι εξωγήινοι, ανώτερες δυνάμεις, ξένοι πράκτορες, πυρομανείς, τρελοί, πιτσιρικάδες, πασοκτζήδες, η πυροσβεστική, ο καύσωνας, η αύξηση της θερμοκρασίας, η ανομβρία, οι οξυγονοκολλητές, η γιαγιά με τα κόλλυβα ... Αν ξέχασα κάτι συμπληρώστετο. Εμείς ποτέ δεν φταίμε. Πάντα κάποιος άλλος πρέπει να φταίει. Δεν φταίω εγώ Κύριε η Εύα, ούτε εγώ Κύριε ο όφις… Το μόνο όμως που πραγματικά φταίει για όλα αυτά, είναι η αμαρτωλότητα μας και τίποτε άλλο. Όχι η αμαρτωλότητα των άλλων, αλλά η δική μας, η ατομική μας αμαρτωλότητα. Ας κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και ας κλείσουμε τις τηλεοράσεις. Η φωτιά κατακαίει και μαυρίζει πρώτα την δική μας ψυχή, και μετά βγαίνει προς τα έξω. Είμαι εγώ ο αμαρτωλός και γι αυτό καίγεται ο κόσμος… α Σ. Σ.

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007

Πως και γιατί πρέπει να κάνουμε τον Σταυρό μας

Απόσπασματα από το βιβλίο του ιερομονάχου ΕφραίμΤο σημείον του Σταυρού


Τον τύπο του σταυρού (σταυροκόπημα) δεν αναφέρει η Αγία Γραφή, πως πρέπει να τον κάνομε, τον παραλάβαμε όμως κατά τον 91ο κανόνα του Μεγάλου Βασιλείου (4ος αιώνας), και από την άγραφη παράδοση, όπως και το να βλέπουμε προς την ανατολή όταν προσευχόμαστε κ.λ.π. Πρέπει οι Χριστιανοί, καθώς τους παραγγέλνει ο Ιεροσολύμων Κύριλλος, (κατηχ. Ψ΄) καμία δουλειά να μην αρχίζουν, χωρίς να κάνουν πρώτα τον σταυρό τους, τόσο στο σπίτι τους μέσα, όσο και έξω στον δρόμο και σε κάθε τόπο νύκτα και ημέρα. «Και όταν τρώγεις ψωμί και όταν πίνεις νερό, και όταν πηγαίνεις στην εργασία σου και όταν πρόκειται να κοιμηθείς και όταν ξυπνάς και όταν ταξιδεύεις και όταν είσαι εν στάσει… ας είναι ο σταυρός αχώριστος σύντροφος σου. Μέγα το φυλακτήριον, δωρεάν για τους πτωχούς, χωρίς κόπο για τους ασθενείς, επειδή και παρά Θεού η χάρις, σημείον πιστών και φόβος δαιμόνων. Διότι με τον σταυρό οι δαίμονες κατατροπώθηκαν στον Γολγοθά». Τα ίδια λέει και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (λογ. ε΄ κατά Ιουδαίων) αλλά και συμβουλεύει τους γονείς, όπως από μικρή ηλικία, από την βρεφική, να διδάσκουν στα παιδιά τους το μάθημα του Σταυρού. «Συνηθίστε τα» κήρυττε, «να κάνουν το σημείο του σταυρού και όταν είναι ακόμη πολύ μικρό το παιδί, και δεν μπορεί να κάνει μόνο του τον σταυρό, εσύ βοήθησε το, πιάσε το χεράκι του, φέρε το στο μέτωπο, στην κοιλιά, στους ώμους, για να μάθει να προσεύχεται με τον τίμιο Σταυρό». Το να κάνουμε συνεχώς το σημείο του σταυρού προτρέπει και ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος.
Το μέτωπο όπου τοποθετούμε τα τρία δάκτυλα, όταν κάνομε το σημείο του σταυρού (σταυροκόπημα) συμβολίζει τον ουρανό στον οποίον υμνείται και δοξάζεται ο Θεός από τους Αγγέλους και από τον οποίον κατέβηκε ο Χριστός στην γη για την σωτηρία μας και δείχνομε έτσι ότι ο Χριστός ήταν στον Ουρανό. Η κοιλία (ομφαλός) συμβολίζει την γη στην οποία κατέβηκε ο Χριστός εξ ουρανού ή καλύτερα την κοιλίαν της Θεοτόκου, στην οποία κατήλθε και από την οποία έλαβε σάρκα και οστά ο Χριστός. Το χέρι τοποθετημένο στον ώμο, πάνω από τον δεξιό μαστό, δηλώνει την ανάληψη του Κυρίου και τοποθετημένο στον αριστερό ώμο, πάνω από τον αριστερό μαστό, δηλώνει ότι θα έλθει πάλι
«μετά δόξης» για να κρίνει «ζώντας και νεκρούς». Πιστεύομε, ότι τα δάκτυλα τίθενται στο μέτωπο προς αγιασμό του νου μας και της σκέψης μας, στο στήθος προς αγιασμό της καρδιάς μας και των αισθημάτων ή στην κοιλίαν προς νέκρωσιν των κακών παθών και επιθυμιών, και τέλος στους ώμους προς αγιασμό των έργων μας.
Ο Άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός (8ος αιων.) εξηγεί ως εξής το σημείο του Σταυρού
: «Τα δύο δάκτυλα και ο αντίχειρας φανερώνουν τον Εσταυρωμένον Κύριον Ιησούν Χριστόν, που τον γνωρίζομε με δύο φύσεις και μία υπόσταση. Το δεξί χέρι υπενθυμίζει την άπειρη δύναμη Του και την εγκατάσταση Του στα δεξιά του Πατρός, η κίνηση από πάνω προς τα κάτω σημαίνει την συγκατάβαση Του από τον ουρανό προς εμάς, η κίνηση τέλος από το δεξιό μέρος προς το αριστερό, από την μία φυγαδεύει τους εχθρούς, ενώ από την άλλη φανερώνει ότι ο Κύριος με την ανίκητη δύναμη Του νίκησε τον Διάβολο, που είναι στα αριστερά αδύναμος και σκοτεινός». Ο Δαμασκηνός ο Στουδίτης (16ος αιων.) συμβουλεύει: «Ο κάθε ευσεβής Χριστιανός οφείλει πρώτα να συνενώσει τα τρία δάκτυλα του εις τύπον της Αγίας Τριάδος, το μεγάλο δάκτυλο και τα άλλα δύο τα συνεχόμενα και να κλείσει τα δύο τελευταία. Έπειτα πρώτα να θέσει τα τρία αυτά δάκτυλα εις το μέτωπο του, δεύτερον στην κοιλιά του, τρίτον στον δεξιό του ώμο και τέταρτον στον αριστερό. Όταν κάνει έτσι, τότε σημειώνει επ΄ αυτού τον αληθινό Σταυρό. Και ακούστε ποιο είναι το νόημα του Σταυρού. Όταν βάζομε το χέρι μας στο μέτωπο και μετά το κατεβάζομε στην κοιλιά, είναι σαν να λέμε, ότι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού , ήταν και είναι Θεός και για την σωτηρία μας και για να τον πιστεύσομε κατέβηκε από τους ουρανούς κάτω στην γη και πάλι κατήλθε και πάρα κάτω από τη γη, δηλαδή στην κόλαση και ελευθέρωσε απ΄ εκεί τις κολασμένες ψυχές. Και όταν πάλι μετά απ΄ αυτά βάλομε το χέρι μας στον δεξιό ώμο και έπειτα στον αριστερό, εννοούμε ότι, αφότου ο Κύριος ελευθέρωσε τις ψυχές των δικαίων από την κόλαση, ανελήφθη στους ουρανούς και κάθισε στα δεξιά του Θεού και Πατρός και πάλι πρόκειται να έλθη Κριτής όλου του κόσμου να στήσει τους δικαίους στο δεξί μέρος και τους αμαρτωλούς στο αριστερό. Γι αυτό Τον παρακαλούμε να μη μας βάλει στο αριστερό μέρος, αλλά να μας αξιώσει να σταθούμε και μεις στο δεξιό μέρος με τους Αγίους. Αυτό σημαίνει ο Σταυρός, όταν τον σημειώνουμε στον εαυτό μας!» Στην Γ΄ Διδαχή του ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779) μας συμβουλεύει: «Ακούσατε αδελφοί μου, πώς να γίνεται ο σταυρός και τι σημαίνει. Πρώτον, όπως η Αγία Τριάδα δοξάζεται στον ουρανό από τους Αγγέλους, έτσι και εσύ να σμίγεις τα τρία σου δάκτυλα του δεξιού χεριού και επειδή δεν μπορείς να ανέβεις στον ουρανό να προσκυνήσεις, βάζεις το χέρι σου στο κεφάλι σου (διότι το κεφάλι σημαίνει τον ουρανό) και λέγεις : «Καθώς οι Άγγελοι δοξάζουν την Αγία Τριάδα στον ουρανό, έτσι και εγώ σαν δούλος του Θεού δοξάζω και προσκυνώ την Αγία Τριάδα, και καθώς τα δάκτυλα είναι τρία, είναι ξεχωριστά, είναι και μαζί, έτσι και η Αγία Τριάδα είναι τρία πρόσωπα, αλλά ένας Θεός. Κατεβάζοντας το χέρι σου στην κοιλιά να λέγεις : Σε προσκυνώ και σε λατρεύω, Κύριε μου, ότι καταδέχτηκες και σαρκώθηκες στην κοιλίαν της Θεοτόκου για τις αμαρτίες μας. Το βάζεις πάλι στο δεξιόν ώμο και λέγεις : Σε παρακαλώ, Θεέ μου, να με συγχωρήσεις και να με βάλεις στα δεξιά σου με τους δικαίους. Βάζοντας το πάλι στον αριστερό ώμο, λέγεις : Σε παρακαλώ, Κύριε μου, μη με βάλεις στα αριστερά με τους αμαρτωλούς. Έπειτα σκύβοντας κάτω στη γη : Σε δοξάζω, Θεέ μου, Σε προσκυνώ και Σε λατρεύω, ότι καθώς μπήκες στον τάφο, έτσι θα μπω και εγώ. Και όταν σηκώνεσαι όρθιος, φανερώνει την ανάσταση και λέγεις : Σε δοξάζω και Σε προσκυνώ, Κύριε μου, ότι ανέστης εκ νεκρών για να μας χαρίσεις ζωήν αιώνιον. Αυτό σημαίνει ο Σταυρός!» Ο Μητροπολίτης Κιέβου Πέτρος Μογγίλας (17ος αιώνας), μας συνιστά να κάνομε συχνά το σημείο του σταυρού, διότι είναι συχνοί οι πειρασμοί των δαιμόνων, και λέγει, ότι με αυτόν τον τρόπο δεν απομακρύνομε μόνο από κοντά μας τους δαίμονες, αλλά και απ΄ όλα τα άλλα μας πράγματα, δηλαδή τα φαγητά, τα ποτά, τα σκεύη κλπ. Τελικά γιατί κάνομε το σημείο του Σταυρού; Πρώτον για να δείξουμε ότι είμαστε Χριστιανοί, δηλαδή, στρατιώτες του μεγάλου βασιλέως Χριστού. Διότι αυτό είναι σαν ένα πολεμικό σημάδι και διαφορά ενδυμάτων, που ξεχωρίζει τους στρατιώτες του Ιησού Χριστού απ΄ όλους τους εχθρούς της αγίας Εκκλησίας. Δεύτερον, γίνεται το σημείο του Σταυρού για να επικαλούμεθα την βοήθεια του Θεού σε όλα μας τα έργα, διότι δια του σημείου αυτού φωνάζομε σε βοήθεια την Παναγία Τριάδα δια μέσου του πάθους του Χριστού. Πολλοί απλοί πιστοί, προσερχόμενοι στην Εκκλησία και σταυρούμενοι με τον Σταυρό από τον εφημέριο, θεραπεύονται από διάφορες ασθένειες. Ομολογουμένως ο Σταυρός με την δύναμη του Ιησού Χριστού κάνει θαύματα. Ένα διαρκές επαναλαμβανόμενο θαύμα είναι του Αγιασμού. Μόνον η Ορθόδοξος Εκκλησία (ταμειούχος της Θ. Χάριτος) έχει αυτό το προνόμιο. Με την σταυροειδή ευλογία του ιερέως και την τριπλή σταυροειδή βύθιση του Σταυρού στο νερό, αυτό αγιάζεται και γίνεται «ιαματικόν ψυχών και σωμάτων και πάσης αντικειμένης δυνάμεως αποτρεπτικόν», ενώ, επιπλέον, παραμένει ακέραιο και αναλλοίωτο για πάντα ! Μετά απ όλα αυτά όμως, ευλόγως γεννάται το ερώτημα: «Εάν έχει τόση χάρη και τόση δύναμη το σημείο του Σταυρού, γιατί δεν μπορούμε και εμείς όλοι να απολαύσουμε τις ευλογίες και τις δωρεές του; Για τις εξής αιτίες : α) Διότι είμεθα ολιγόπιστοι και δεν κάνουμε το σημείο του Σταυρού με ζώσαν πίστη στον Εσταυρωμένο και στην δύναμη της χάριτος του Σταυρού Του. β) Διότι δεν έχουμε ταπεινό φρόνημα και εάν ο Κύριος θαυματουργήσει μέσω του σημείου του Σταυρού, θα πέσουμε στην υπερηφάνεια, θεωρώντας τα αποτελέσματα της θείας δύναμης, σαν δικά μας κατορθώματα οφειλόμενα στην αρετή μας. γ) Διότι είμεθα αμαρτωλοί και αμετανόητοι. Όπως λέγει χαρακτηριστικά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, πρέπει να έχουμε το χέρι μας καθαρό από αμαρτίες και αμόλυντο και τότε, άμα κάνουμε τον σταυρό μας, κατακαίεται ο διάβολος και φεύγει. Εάν όμως είμεθα μολυσμένοι με αμαρτίες, δεν πιάνεται ο σταυρός, που κάνομε, και τότε οι δαίμονες δεν φοβούνται. Και δ) Διότι δεν κάνουμε το σημείο του σταυρού σωστά, με τον τρόπο που μας έχει παραδώσει η Εκκλησία, προσβάλλοντας έτσι την ιερότητα του και τον ίδιο τον Κύριο. Αυτό το τελευταίο πρέπει να το προσέξομε πολύ, όλοι μας. Ορισμένοι κινούν βιαστικά το χέρι πάνω στο στήθος ή και στον αέρα, χωρίς να ακουμπούν καθόλου στο σώμα τους, άλλοτε σχηματίζοντας τρίγωνο ή Χ και άλλοτε παίζοντας… κιθάρα. Πώς να χαρακτηρίσει κανείς μία τέτοια άσκοπη και ακατανόητη κίνηση που φθάνει στα όρια της βλασφημίας ; Ο Δαμασκηνός Στουδίτης παρατηρεί: «Υπάρχουν μερικοί, που όταν κάνουν τον Σταυρό τους, βάζουν αδιάφορα το χέρι τους, είτε στα μάτια, είτε στο μάγουλο, είτε στο σαγόνι ή όπου φθάσουν. Αλλά πες μου, όταν βάλεις το χέρι σου πρώτα στο μάγουλο, έπειτα στον δεξί ώμο, κατόπιν στον αριστερό και μετά στην κοιλιά σου, τότε τι Σταυρό έκανες; Αυτό δεν είναι Σταυρός, αλλά κοροϊδία!». Βαρύς αλλά αληθινός είναι ο λόγος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, που γράφει κάπου, ότι ο ίδιος ο διάβολος κινεί το χέρι των απρόσεκτων αυτών Χριστιανών, για να χλευάσει το πανίερο σύμβολο του Τιμίου Σταυρού και για να κολάσει τους ίδιους. Υπάρχουν και αρκετοί Χριστιανοί, που αποφεύγουν εντελώς να κάνουν το σημείο του Σταυρού και μάλιστα δημοσίως. Ντρέπονται να ομολογήσουν την πίστη τους στον Ιησού Χριστό και τον Σταυρό Του. Φοβούνται την ειρωνεία την χλεύη, την περιφρόνηση των ανθρώπων. Αγαπούν όπως γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ἤπερ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.»(Ιω. ιβ΄ 43) Εάν ανήκομε σε αυτούς, ας θυμηθούμε τον λόγο του Αποστόλου Παύλου «μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ»(Ρωμ. ιβ΄ 2) καθώς και την προειδοποίηση του Κυρίου «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς»(Ματθ. ι΄32)Και, επί πλέον, ας συνειδητοποιήσουμε ότι υστερούμεθα από ένα πανίσχυρο όπλο κατά των πειρασμών, των παθών, των ασθενειών και του διαβόλου. Ας προσέξουμε τι μας συμβουλεύει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων : «Μη ντρέπεσαι τον Σταυρό του Χριστού. Και αν άλλος ντρέπεται και τον κρύβει, συ κάνε φανερά τον Σταυρό σου, για να δουν οι δαίμονες το σημείο του Βασιλέως Χριστού και να φύγουν μακριά τρέμοντας… Είναι μεγάλο το φυλακτήριο. Σημάδι είναι των πιστών και φόβος των δαιμόνων». Αλλά για να γίνει για εμάς φυλακτήριο και φόβητρο των δαιμονίων το σημείο του Σταυρού, πρέπει να τον κάνομε σωστά, όπως μας παραδίδει και μας διδάσκει η Εκκλησία, με πίστη, με ευλάβεια, με συναίσθηση, με ιεροπρέπεια, με ταπείνωση και διάκριση.

Σάββατο 25 Αυγούστου 2007

Στη σκήτη της Αγίας Άννης

Καθίσαμε γλυκά αποκαμωμένοι , στην αυλή της Σκήτης της Αγίας Άννας . Είχαμε ανέβει αμέτρητα σκαλοπάτια από τον αρσανά έως εδώ πάνω, και τώρα φωλιάζοντας στο φρύδι αυτό του βράχου που κατέβαινε από τον Άθωνα , αγναντεύαμε το Αιγαίο χαϊδεμένο από τον ήλιο που έδυε .
Σ΄ αυτήν την αυλή , όσοι είχαν καθαρή καρδιά έβλεπαν μια μοναχή να σκουπίζει τα πρωινά , και άλλες φορές την άκουγαν στις αγρυπνίες να χτυπά τα στασίδια του Κυριακού πίσω μας , πότε μόνη της και πότε μαζί με τον Άγιο Ιωακείμ. Μέσα στην εκκλησιά, η εικόνα της γεμάτη με λογής τάματα και με φωτογραφίες μωρών , που γεννήθηκαν με την χάρη της και την πίστη των γονέων τους.
Απέναντί μας ο γέροντας Νεόφυτος μας μιλούσε με τον πληθωρικό του λόγο , για τα θαύματα της Αγίας στα άτεκνα ζευγάρια.
Δίπλα μου καθισμένος , ο φίλος μου ο Γιώργος , που σιωπηλός άκουγε όλη αυτήν την ώρα , κομπιάζοντας τον διέκοψε .
-Γέροντα θέλω και εγώ να αποκτήσω παιδί . Γι αυτό ήλθαμε εδώ.
-Θα σου δώσω να διαβάσεις τον κανόνα της τεκνογονίας και όταν είσαστε έτοιμοι , θα ξεκινήσετε με την βοήθεια του πνευματικού σας να τον κάνετε και θα μας το πείτε και εμάς για να κάνουμε προσευχή , απάντησε ο γέροντας .
-Ξέρετε, είπε ξανά διστακτικά ο φίλος μου, η γυναίκα μου έχει σοβαρό πρόβλημα .
-Να κάνετε τον κανόνα είπε πάλι ο γέροντας.
-Γέροντα, τόλμησε να πει πάλι ο φίλος μου, η γυναίκα μου έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα, και οι γιατροί της έχουν αποκλείσει κάθε πιθανότητα να κάνει παιδί.
Ο γέροντας τον κοίταξε έντονα και χαμογέλασε .
- Κατάλαβες που έχεις έλθει ; του είπε
- Έχεις έλθει στην Αγία Άννα . Τι μου συζητάς για γιατρούς τώρα…
Σ.Σ.

Η Άχραντος Κοίμησις της Παναγίας (του Φώτη Κόντογλου)

Σήμερα, 15 Αυγούστου, η Εκκλησία μας γιορτάζει την Κοίμηση της Παναγίας. Στη θρησκευτική γλώσσα το θάνατο των αγίων δεν τον λένε τελευτή, αλλά τον λένε Κοίμηση, για την μακαριότητα που έχει η λέξη και για δείξουνε πως δεν πεθάνανε αλλά πως κοιμούνται γλυκά, κατά τα λόγια που είπε ο Χριστός στους μαθητάδες του για τον Λάζαρο : «Λάζαρος φίλος μν κεκοίμηται» (Ιω. ια΄11), και στους συγγενείς της κόρης του αρχισυναγώγου, που έκλεγε και οδυρότανε : «τί θορυβεσθε κα κλαίετε; τ παιδίον οκ πέθανεν, λλ καθεύδει» (Μαρκ. έ 39). Υστερώτερα οι Χριστιανοί λέγανε και για τους πεθαμένους ανθρώπους πως κοιμηθήκανε : « εκοιμήθη ο δούλος του Θεού τάδε ».
Για την κοίμηση της Παναγίας δεν γράφει τίποτα το Ευαγγέλιο, γράφει μονάχα για τη Γέννηση της και τον Ευαγγελισμό. Τα της Κοιμήσεως τα γνωρίζουμε από την αγία Παράδοση, κατά την οποία την Παναγία την επήρε μετά την Ανάσταση ο απόστολος Ιωάννης, όπως του παράγγειλε ο Χριστός από το σταυρό, και την είχε στο σπίτι του σαν μητέρα, και πως υστερώτερα την είχε μαζί του στην Έφεσο, πράγμα που δεν είναι βέβαιο. Η Παναγία καθότανε μαζί του, ως που τελείωσε τη ζωή της, σε ένα σπίτι κοντά στον κήπο της Γεθσημανής. Αυτό το μέρος το αγαπούσε πολύ ο Χριστός και πήγαινε συχνά εκεί με τους μαθητάδες του. Εκεί πήγε και ύστερα από τον Μυστικό Δείπνο και προσευχήθηκε, τη νύχτα που τον πιάσανε οι Ιουδαίοι. Εκεί λοιπόν καθότανε και η Παναγία και περίμενε να την πάρει ο Γυιός της . Και σαν ήλθε ο καιρός, έστειλε ο Χριστός Άγγελο να της πεί πως θα την πάρει από την πρόσκαιρη ζωή στην αιώνια. Σαν το άκουσε η Παναγία αυτό χάρηκε κι ανέβηκε στο ‘Όρος των Ελαιών, απ΄ όπου είχε αναληφθεί ο Κύριος, και έκανε την προσευχή της. Και γυρίζοντας στο σπίτι της, τα ετοίμασε όλα για την ταφή της η ίδια.
Πόσο συγκινητικό είναι να βλέπει κανένας την Παναγία να ετοιμάζει με τα άχραντα χέρια της το σπίτι της, το κλινάρι της, τις λαμπάδες, το θυμιατήρι με το λιβάνι, και ότι άλλο χρειαζότανε για την κηδεία της. Από μικρό κορίτσι αγαπούσε την εργασία και ολοένα δούλευε, πότε γνέθοντας, όπως στον Ευαγγελισμό που τη βρήκε ο Αρχάγγελος με τη ρόκα στο χέρι, πότε ράβοντας η ίδια τα φορέματα της, ως
« ιμάτια αυτόρραφα αγαπώσα », κι υστερώτερα, σαν γεννήθηκε ο Χριστός, υφαίνοντάς του τον «άρραφον» εκείνον χιτώνα που του τον βγάλανε την ώρα που τον σταυρώσανε, και που ήταν τόσο έμορφος, ώστε κι οι στρατιώτες δεν θελήσανε να τον σχίσουνε, όπως κάνανε για τα άλλα ρούχα, αλλά είπανε να βάλουνε κλήρο σε όποιον λάχει, όπως γράφει ο ίδιος ο Ιωάννης, ο ψυχογιός της. Και στα γεράματα της δεν ξεκουράσθηκε, αλλά η ίδια έκανε τις δουλειές του σπιτιού, έραβε, μαγείρευε, περιποιότανε τον καινούργιο γυιό της τον Ιωάννην, κι ως την τελευταία ώρα της ζωής της, με τα χέρια εκείνα τα αγιασμένα που σπαργάνωσε τον Χριστό, ετοίμασε το κρεββάτι της, κι όλα τα της ταφής της.
Σ΄ όλα στάθηκε τύπος και υπογραμμός για τις καλές γυναίκες, στη φρονιμάδα, στην ταπείνωση, στην υπομονή, στην αγιότητα, στην αφοσίωση και στη νοικοκυροσύνη. Νοικοκυρούλα δώδεκα χρονών, τότε που αφιερώθηκε στο Ναό, νοικοκυρά και στα γεράματά της, που κόντευε η ώρα να φύγει από τον κόσμο !
Δεν κλαίτε, εσείς που αφήνετε τα σπίτια σας, κοπέλλες ανύπαντρες, είτε μητέρες, και γυρίζετε στις διασκεδάσεις, δεν δακρύζετε που βλέπετε την Παναγία να είναι αφοσιωμένη στο σπίτι της και να υπηρετεί τον εαυτό της και τους δικούς της, η Παναγία που την υπηρετούσανε οι Άγγελοι ! Και που σας δείχνει τον εαυτό της για παράδειγμα σε όλα, ώστε να κάνετε ευτυχισμένο το σπίτι σας και τους δικούς σας, με τη μοσχοβολιά της νοικοκυροσύνης ! Την Παναγία είχανε πάντα για παράδειγμα οι γυναίκες της Ελλάδας, και με τη φρονιμάδα τους ανακουφίζανε τον άνδρα τους, παρηγορούσανε τις πίκρες του, κάνανε παιδιά καλά, υπομονεύανε στις δυστυχίες, οικονομούσανε το σπίτι τους, ενώ τώρα, με τον κακό δρόμο που πήρανε πολλές απ΄ αυτές, για να γίνουνε
«πολιτισμένες», το σπίτι έχασε τη ζέστη του, σαν την φωλιά που την παράτησε το πουλί, ο άνδρας έγινε αδιάφορος, τα παιδιά πήρανε κακή ανατροφή, η ζωή έγινε βαρετή, κι όλα πάνε κατά γκρεμνού.
Αφού λοιπόν ετοιμάσθηκε η Παναγία, ξάπλωσε στην κλίνη της, ευπρέπισε τα ρούχα της, σταύρωσε τα άχραντα χέρια της απάνω στο στήθος της, και περίμενε τον Γυιό της να πάρει την ψυχή της. Πώς να παρασταθεί με λόγια η επίσημη στιγμή εκείνη ! Μέσα σ’ εκείνο το απόμερο σπίτι της Γεθσημανή, η Παναγία γρηά (το Ρόδον το Αμάραντον), ολομόναχη να περιμένει τον θάνατο, σαν άνθρωπος που ήτανε, σταυροχεριασμένη, με τα πόδια της κοντά τόνα στο άλλο, με τα βλέφαρα κλεισμένα. Και να λέγει, χωρίς να ακούγεται :
«Απόστολοι, εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε Γεθσημανή το χωρίον, κηδεύσατέ μου το σώμα. Και συ, Υιέ και Θεέ μου, παραλαβέ μου το πνεύμα.» .
«
Και γενομένης βροντής μεγάλης, παρεγένοντο οι Απόστολοι πάντες εκ των περάτων της γής διά νεφελών προς το κηδεύσαι το άχραντον αυτής σώμα. Και σχηματισθείσα επί της κλίνης, παρέθετο την αγίαν αυτής ψυχήν εις τας χείρας του Υιού και Θεού αυτής».
Εκτός από τους Αποστόλους, βρεθήκανε στην κήδευση της Παναγίας και τέσσαρες ιεράρχες, ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο Άγιος Ιερόθεος, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης κι ο Άγιος Τιμόθεος.
«Ω του παραδόξου θαύματος! Η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται. Ευφραίνου Γεθσημανή, της Θεοτόκου το άγιον τέμενος».
«
Τη αθανάτω σου Κοιμήσει, Θεοτόκε Μήτηρ της ζωής, νεφέλαι τους Αποστόλους αιθερίους διήρπαζον. Και κοσμικώς διεσπαρμένους, ομοχώρους παρέστησαν τω αχράντω σου σώματι. Οι και κηδεύσαντες σεπτώς, την φωνήν του Γαβριήλ μελωδούντες ανεβόων :Χαίρε Κεχαριτωμένη, Παρθένε, μήτηρ ανύμφευτε, ο Κύριος μετά σου. Μεθ’ ων ως Υιόν σου και Θεόν ημών, ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών».
Οι Απόστολοι, αφού βάλανε στο μνήμα το σκήνος, καθίσανε στη Γεθσημανή τρείς μέρες, κατά θεία οικονομία. Γιατί ένας από τους Αποστόλους, ο Θωμάς, δεν πρόφθασε την κηδεία, αλλά επήγε την Τρίτη ημέρα. Κ’ επειδή οι άλλοι Απόστολοι βλέπανε πως είναι απαρηγόρητος, αποφασίσανε να ανοίξουνε το μνήμα για να προσκυνήσει κι ο Θωμάς την Παναγία. Αλλά το σώμα έλειπε κι ο τάφος ήτανε άδειος, και μονάχα το σάβανο ήτανε μέσα : «Εύρον γαρ αυτόν κενόν του αγίου σώματος, μόνην δε τη σινδόνα φέροντα, παραμυθίαν μείνασαν τοις λυπείσθαι μέλλουσι και πάσι τοις πιστοίς, και της μεταθέσεως αψευδές μαρτύριον».
Την κοίμηση της Παναγίας την υμνήσανε με λαμπρότητα και με κατάνυξη οι υμνωδοί της Εκκλησίας μας. Κ’ οι αγιογράφοι καταστολίσανε τις εκκλησιές με την εικόνα της. Σε κάθε παλαιά εκκλησία είναι ζωγραφισμένη η Κοίμησις σε μεγάλο σχήμα απάνω από την πύλη της εισόδου, από το μέσα μέρος του καθολικού, παράσταση πολυπρόσωπη, γιατί εκτός από τους δώδεκα Αποστόλους, που στέκονται γύρω στην ξαπλωμένη Παναγία, κι από τα σύννεφα που τους σηκώνουνε για να τους πάνε στη Γεθσημανή, παριστάνεται ο Χριστός κρατώντας την ψυχή της Μητέρας του σαν βρέφος σπαργανωμένο, δορυφορούμενος από λεγεώνα Αρχαγγέλων και Αγγέλων. Και μαζί μ’ αυτούς στέκουνται πλήθος κόσμος, άνδρες και γυναίκες σε στάση θρησκευτική και πικραμένη, κι άλλες γυναίκες φαίνονται στα δώματα και στα παράθυρα των σπιτιών δακρυσμένες και τραβώντας τα μαλλιά τους.
Από τα πιο σπουδαία έργα της αγιογραφίας που παριστάνουνε την Κοίμηση, είναι της Μονής της Χώρας (Καχριέ Τζαμί) της Κωνσταντινουπόλεως, της Περιβλέπτου στον Μυστρά, του Πρωτάτου στο Άγιον Όρος δια χειρός Εμμανουήλ Πανσέληνου, του καθολικού της μονής Βατοπεδίου στο Όρος, καθώς και οι θαυμαστές τοιχογραφίες των φημισμένων Κρητικών ζωγράφων στα μοναστήρια του Αγίου Όρους Λαύρας, Διονυσίου, Δοχειαρίου, και στα μοναστήρια των Μετεώρων Μεταμορφώσεως και Ρουσσάνι. Στη Σερβία υπάρχουνε θαυμαστές τοιχογραφίες της Κοιμήσεως, στο Σοποτσάνι, στο Στάρο-Ναγκορίτσινο, στο Ντετσάνι, στη Γκρατσάνιτσα, στο Πέτς, κι αλλού. Στη Ρουμανία σώζεται η Κόιμησις στην αρχαία εκκλησία του Κούρτεα ντ’ Άρτζες, από τα πιο σπουδαία έργα της βυζαντινής αγιογραφίας. Εκτός από τις τοιχογραφίες, αμέτρητες εικόνες ζωγραφισμένες σε σανίδι βρίσκουνται στις εκκλησιές και στα μοναστήρια της Ελλάδας, οι πιο πολλές φιλοτεχνημένες από άγνωστους ζωγράφους, και κάποιες από γνωστούς που έχουνε γραμμένα τα ονόματά τους, όπως είναι ο Βίκτωρ μοναχός, ο Εμμανουήλ Λαμπάρδος, ο Ηλίας Μόσκος, ο Γεώργιος Μάρκος ο Αργείος στο τέμπλο της Φανερωμένης της Σαλαμίνας.

Εφημέριος 15/08/1964, αρ. φύλλου 16

Μέχρι την Κοίμηση(Η ζωή της Παναγίας

Α. Επισκέπτεται τον Άθω.


Ήρθε η ώρα που οι Απόστολοι θα διασκορπίζοντο στη γη για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο. Όμως για το που θα πήγαινε ο καθένας, θα έριχναν κλήρο. Έβαλαν κλήρο και για την Παρθένο. Ο κλήρος έδειξε για Αυτή την μακρινή χώρα των Ιβήρων. Το δέχθηκε. Και ετοιμάζονταν. Όμως ο Υιός της είχε άλλο σχέδιο. Της παραγγέλνει με τον αρχάγγελο Γαβριήλ
: «Μη πας στην Ιβηρία. Μη φεύγεις από την Ιουδαία. Πήγαινε προ στιγμή στη χερσόνησο του Άθω.» (τότε κατοικείτω από ειδωλολάτρες).
Ενώ το είχε
«χωνέψει», πως θα πήγαινε στην Ιβηρία, τώρα αλλάζει τα σχέδια. (Τόσο εύκολα…) Ξεκίνησε με τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο για τον Άθω (σήμερα Άγιον Όρος) . Καθώς έμπαινε στο λιμάνι (πάντα κατά την παράδοση) έγιναν τέρατα και σημεία.
Τα δένδρα, τα σπίτια και η κορυφή του Άθω, προσκυνούσαν την μεγάλη επισκέπτρια.
Το μεγάλο άγαλμα του Δία, που στέκονταν στην κορυφή, έπεσε στο γκρεμό, κάνοντας μεγάλο κρότο. Έγινε συντρίμμια.
Τα άλλα αγάλματα εκραύγαζαν
: «Άνδρες του Απόλλωνος πηγαίνετε στο λιμάνι του Κλήμεντος. Προϋπαντήστε την Μαρία, τη Μητέρα του Θεού». Ευθύς τα αγάλματα αυτά εκονιορτοποιήθησαν. (Ήδη ο Υιός της ετοίμασε το έδαφος για πνευματική σπορά). Τρόμος κυρίευσε τους κατοίκους. Κατέβηκαν στο λιμάνι. Υποδέχτηκαν με δέος την Μητέρα του Κυρίου. Και άκουσαν από το πανάγιο στόμα της το μήνυμα της σωτηρίας.
Η Θεοτόκος ευχαρίστησε τον Κύριο και τον παρακάλεσε :
- Να προστατεύει τον τόπο αυτό μέχρι της συντέλειας του αιώνος από αοράτους και ορατούς εχθρούς. Και να του χαρίζει όλα τα αγαθά.
Και ο Υιός της της απάντησε
:
- Ότι μου ζήτησες θα γίνει. Αρκεί να φυλάττουν τις εντολές μου. Από τώρα και στο εξής ο τόπος αυτός θα είναι δικός σου. Θα είναι το περιβόλι σου και λιμάνι σωτηρίας.

Β. Στην Ιερουσαλήμ.

α. Τόπος διαμονής

Μετά τον Άθω γύρισε στα Ιεροσόλυμα. Εγκαταστάθηκε στην Γεθσημανή, στην περιοχή Σιών. Κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό έμεινε στο υπερώον (λόγος Β’ εις Κοίμηση κεφ. 4). Έμεινε εκεί μέχρι την κοίμηση της. Περίπου είκοσι χρόνια.

β. Το παρουσιαστικό της.
Αγαπούσε τη λιτή και μονόχρωμη ενδυμασία. Συνηθισμένη φορεσιά της ήταν η «εσθήτα» (πανωφόρι) και η ζώνη.
Είχε ανάστημα κανονικό.
Το πρόσωπο της είχε χρώμα ωρίμου σταριού.
Είχε ξανθά μαλλιά, και μάτια.
Κατά τον Πιλάτο, ήταν η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου.

γ. Η ασκητική της ζωή.

Η εις ουρανούς ένδοξη Ανάληψη του υιού της, έγινε αφορμή να αυξήσει την ασκητική της ζωή.
Συγκεκριμένα
:
Ξενυκτούσε στην προσευχή! Και δεν προσευχόταν όρθια ή γονατιστή. Χρωμάτιζε την προσευχή της με τις επίμονες γονυκλισίες (μετάνοιες). Έκανε τόσες πολλές μετάνοιες, ώστε στα άγια γόνατα της σχηματίστηκαν
«κόμποι», όπως της γίδας . Το δε μάρμαρο που ακουμπούσαν τα γόνατα της,… βαθούλωσε!!!
Κατακουρασμένη κοιμόταν χάμω για λίγο. Έχοντας σαν στρώμα μια πέτρα.!!
Και στη νηστεία ήταν εξίσου αυστηρή. Την τηρούσε πάντα με ακρίβεια και αυστηρότητα.
Νηστεία αγρύπνια προσευχή ήταν το τρίπτυχο της πνευματικής ζωής της.

δ. Η κοινωνική της δραστηριότητα.

Ήταν φιλόξενη. Υποδεχόταν και περιποιόταν τους ξένους με πλατειά καρδιά.
Έκανε ελεημοσύνες.
Έτρεχε στα ορφανά, στις χήρες, στους καταπονημένους, στους θλιβομένους. Η μεγάλη της ευσπλαχνία, ράγιζε και τις πέτρινες ψυχές.
Τα προβλήματά τους ήταν και δικά της προβλήματα. Περισσότερο δικά της. Την πυρπολούσαν. Δεν την άφηναν να ησυχάσει.
Έβγαζε δαιμόνια. Θεράπευε αρρώστους.

ε. Την σέβονταν οι πάντες.

Είχε τόσο πολύ εξαϋλωθεί από την υπερβολική της άσκηση, ώστε φαινόταν πως δεν είχε πιά σάρκα! Είχε τέτοιο φωτεινό πρόσωπο, τέτοια επιβλητική μορφή, ώστε και μόνο η παρουσία της συγκλόνιζε! Γι αυτό παρόλο, που κατοικούσε εκεί που πριν από λίγο καιρό οι Ιουδαίοι σταύρωσαν το παιδί της, την σέβονταν οι πάντες. Όχι μόνο οι δικοί της και οι γνωστοί της, αλλά και αυτοί οι εχθροί του Χριστού!

Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου
Βασιλείου Μπακογιάννη
Χαίρε Κεχαριτωμένη

Λόγοι περί της Θεομήτωρος

του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Πολλ θαματα κα λη εδα π τν Κριο κα τ Θεοτκο, λλ μο εναι τελεως δνατο ν νταποδσω κπως ατ τν γπη.
Τ ν ναταποδσω γ στν περαγα Θεοτκο, πο δν μ περιφρνησε ν μουν βυθισμνος στν μαρτα, λλ μ πισκφθηκε σπλαγχνικ κα μ συντισε; Δν Τν εδα, λλ τ γιο Πνεμα μο δωσε ν Τν ναγνωρσω π τ γεμτα χρη λγια Tης κα τ πνεμα μου χαρεται κι ψυχ μου παρασρεται τσο π τν γπη πρς Ατν, στε κα μνη πκληση το νματς Tης γλυκανη τν καρδι μου.
ταν μουν νεαρς ποτακτικς, προσευχμουν μι φορ μπροστ στν εκνα τς Θεομτορος κα μπκε ττε στν καρδι μου προσευχ το ησο κι ρχισε π μνη της ν προφρεται κε.
Μι λλη φορ κουγα στν κκλησα τν νά-γνωση τν προφητειν το σαα, κα στς λξεις «Λοσασθε κα καθαρο γνεσθε» (σ. α ́ 16) σκφτηκα: «Μπως Παναγα μρτησε ποτ, στω κα μ τ λογισμ;». Κα, το θαματος! Μσα στν καρδι μου μι φων νωμνη μ τν προσευχ πρφερε ρητς: « Θεοτκος ποτ δν μρτησε, οτε κν μ τν σκψη». τσι τ γιο Πνεμα μαρτυροσε στν καρδι μου γι τν γντητ Της.
ν τοτοις κατ τν πγειο βο Tης δν εχε κμα τν πληρτητα τς γνσεως κα ππεσε σ ρισμνα ναμρτητα λθη τλειας. Ατ φανεται π τ Εαγγλιο· ταν πστρεφε π τν ερουσαλμ, δν ξερε πο εναι Υἱός Της κα Τν ναζητοσε τρες μρες μ τν ωσφ (Λουκ. β ́ 44-46).
ψυχ μου γεμζει π φβο κα τρμο, ταν ναλογζωμαι τ δξα τς Θεομτορος.
Εναι νδες νος μου κα φτωχ κι δναμη καρδι μου, λλ ψυχ μου χαρεται κα παρασύρομαι στ ν γρψω στω κα λγα λγια γι Ατν.
ψυχ μου φοβται ν τ ποτολμση, λλ γπη μ πιζει ν μν κρψω τς εεργεσες τς εσπλαγχνας Tης.
Θεοτκος δν παρδωσε στ Γραφ οτε τς σκψεις Tης οτε τν γπη Tης γι τν Υἱό κα Θε Tης οτε τς θλψεις τς ψυχς Tης, κατ τν ρα τς σταυρσεως, γιατ οτε κα ττε θ μποροσαμε ν τ συλλβωμε. γπη Tης γι τ Θε ταν σχυρτερη κα φλογερτερη π τν γπη τν Χερουβείμ κα τν Σεραφεμ κι λες ο Δυνμεις τν γγλων κα ρχαγγλων κπλσσονται μ Ατν.
Παρ λο μως πο ζω τς Θεοτκου σκεπαζταν, θ λγαμε, π τν για σιγ, Κριος μως φανρωσε στν ρθδοξη κκλησα μας πς Παναγα μας γκαλιζει μ τν γπη Tης λο τν κσμο κα βλπει μ τ γιο Πνεμα λους τος λαος τς γς κα, πως κα Υἱός Tης, τσι κι κείνη σπλαγχνζεται κα λεε τος πντες., κα ν γνωρζαμε πσο γαπ Παναγα λους, σους τηρον τς ντολς το Χριστο, κα πσο λυπται κα στενοχωριται γι κενους πο δέν μετανοον! Ατ τ δοκμασα μ τν περα μου.Δν ψεδωμαι, λω τν λθεια νπιον το Θεο, πς γνωρζω πνευματικ τν χραντη Παρθνο. Δν Τν εδα, λλ τ γιο Πνεμα μο δωσε ν γνωρίσω Ατν κα τν γπη Tης γι μς. Χωρς τν εσπλαγχνα Tης ψυχ θ εχε χαθ π πολν καιρ. κενη μως εδκησε ν μ πισκεφθ κα ν μ νουθετση, γι ν μν μαρτνω. Μο επε: «Δν μ ρσει ν βλπω τ ργα σου». Τ λγια Της ταν εχριστα, ρεμα, μ πρατητα κα συγκνησαν τν ψυχ. Πρασαν πνω π σαρντα χρνια, μ ψυχ μου δν μπορε ν λησμονση κενη τ γλυκει φων κα δν ξρω πς ν εχαριστσω τν γαθ κα σπλαγχνικ Μητρα το Θεο.
ληθιν, Ατ εναι βοθει μας νπιον το Θεο κα μνο τ νομ Της χαροποιε τν ψυχ. λλ κι λος ορανς κι λη γ χαρονται μ τν γπη Tης.ξιοθαμαστο κι κατανητο πργμα. Ζ στος ορανος κα βλπει δικοπα τν δξα το Θεο, λλ δν λησμονε κι μς τος φτωχος κι γκαλιάζει μ τν εσπλαγχνα Της λη τ γ κι λους τος λαος.
Κι Α
τ τν χραντη Μητρα Του Κριος τν δωσε σ μς.

Ατ εναι χαρ κα λπδα μας.
Α
τ εναι πνευματικ μας Μητρα κα βρσκεται κοντ μας κατ τ φση σν νθρωπος κα κθε χριστιανικ ψυχ λκεται π τν γπη πρς Ατν.