Ο Γέροντας Γρηγόριος, κατά κόσμον Δημήτριος Παπασωτηρίου, γεννήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 1940 στην Παλαιοκώμη Σερρών από ευλαβείς γονείς, τον Αλέξιο και την Ευθυμία.
Από την παιδική του ηλικία τον χαρακτήριζε η έφεση για την εν Χριστώ ζωή και πολύ νωρίς ένοιωσε την θείαν κλήση για την ιεροσύνη και την ολοκληρωτική αφιέρωση στον Κύριο δια της μοναχικής πολιτείας. Έτσι μετά το πέρας των σπουδών του στην Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. έρχεται στην Ι. Μητρόπολη Κασσανδρείας, όπου χειροτονείται διάκονος και ιερεύς από τον μακαριστό Μητροπολίτη κ. Συνέσιο Βισβίνη. Κατά την παραμονή του στον Πολύγυρο ο Γέροντας μαζί με άλλους πατέρες κάτω από την καθοδήγηση του π. Σπυρίδωνα Τραντέλη (μετέπειτα Μητροπολίτη του Λαγκαδά) αποτελούν μια ομάδα που διακονούν τον λαό του Θεού, αλλά και τα παιδιά του μαθητικού οικοτροφείου αρρένων του Πολυγύρου με πολλή αγάπη και αυτοθυσία.
Ο Γέροντας από τα φοιτητικά του χρόνια αγάπησε ιδιαιτέρως το Άγιον Όρος. Το επισκεπτόταν συχνότατα και ιδιαιτέρως συνδέθηκε με την Ι. Μ. Οσίου Διονυσίου και τον μακαριστό Καθηγούμενο π. Γαβριήλ που έγινε πνευματικός του επί σειρά ετών. Σταθμός όμως κυρίως για την πορεία του Γέροντα ήταν η γνωριμία του με τον όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Συνδέθηκε μαζί του με άρρηκτο πνευματικό δεσμό γενόμενος μαθητής του και αγωνιζόμενος δια βίου να μιμηθεί την αγία βιοτή του. Μάλιστα ο όσιος Παΐσιος έγινε και πνευματικός του ανάδοχος κατά την μοναχική κουρά του Γέροντος Γρηγορίου στο κελλί του Τιμίου Σταυρού το έτος 1977.
Το έτος 1970 η φλόγα της ησυχίας οδηγεί τον π. Γρηγόριο στο ερειπωμένο τότε Μετόχι της Ι. Μ. Οσίου Διονυσίου στην Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, όπου με την ευλογία του οικείου Επισκόπου εγκαθίσταται σε ένα μοναχικό κελλί-παράγκα δίπλα στον Ναό του Τιμίου Προδρόμου.
Αυτός ο τόπος στο εξής έγινε η παλαίστρα των μεγάλων του ασκητικών αγώνων και το ορμητήριο για την ιερατική-ποιμαντική του διακονία στην Χαλκιδική. Ο Θεός μόνο γνωρίζει τους ασκητικούς του μόχθους και κόπους προκειμένου να διακονήσει τον λαό του Θεού με τις οδοιπορίες, το κήρυγμα, την εξομολόγηση, τις ιερές Ακολουθίες, τις αγρυπνίες, τις θείες Λειτουργίες. Ο άγιος Πορφύριος που παρευρέθηκε σε θεία Λειτουργία το 1974 σχολίασε: «Όταν λειτουργεί ο παπά-Γρηγόρης, όλος ο Θεός είναι μέσα του και όλος ο παπά-Γρηγόρης είναι μέσα στον Θεό».
Με την προτροπή ή μάλλον εντολή του οσίου Παϊσίου το έτος 1975 ξεκινά η ζωή του Μοναστηριού. Η Ι. Μονή Διονυσίου παραχωρεί την απαραίτητη έκταση για την ανέγερση του Ι. Ησυχαστηρίου. Οι μακαριστοί Καθηγούμενοι π. Γαβριήλ και π. Χαράλαμπος με πολλή αγάπη συμπαραστέκονται στον Γέροντα Γρηγόριο διαβλέποντας ότι ο έρημος πλέον τόπος του παλαιού Μετοχίου θα μεταβληθεί σε όαση πνευματική. Τότε εγκαθίσταται και η πρώτη ομάδα πνευματικών τέκνων του Γέροντα, που αποτέλεσε τον πυρήνα της μετέπειτα αδελφότητας. Ως πρώτη Καθηγουμένη ορίζεται η Ελένη Πασχάλογλου από το Ροδολίβος Σερρών -η ίδια ούσα πνευματικό τέκνο του Γέροντος Γρηγορίου-, η μετέπειτα Γερόντισσα Ευφημία, η οποία εξεδήμησε προς Κύριος σχεδόν πέντε μήνες μετά την «κοίμηση» του Γέροντα ύστερα από 45 έτη θυσιαστικής διακονίας στην Μονή.
Η ζωή του π. Γρηγορίου στο εξής αναλώνεται σε κόπους υλικούς και πνευματικούς για την ανέγερση του Ησυχαστηρίου, για την καθοδήγηση των Μοναζουσών, αλλά και στην μεγάλη του προσφορά ως ιερουργού, ιεροκήρυκος και κυρίως πνευματικού πατέρα στον λαό του Θεού. Ο Γέροντας που αποστρεφόταν την κοσμική προβολή και αγάπησε την ταπείνωση και την αφάνεια, τώρα γίνεται πια πολύ γνωστός ως ο παπά-Γρηγόρης ο Πνευματικός. Εκατοντάδες ψυχές βρήκαν κοντά του τον δρόμο για την σωτηρία, χιλιάδες ξεκουράστηκαν κάτω από το πετραχήλι του, αμέτρητοι βοηθήθηκαν από τις θεόσοφες παραινέσεις του.
Ο μακαριστός Γέροντας σε όλη του την ζωή υπέφερε από πολλές ασθένειες, τις οποίες βάσταζε με πολλή υπομονή και δοξολογική διάθεση σαν να έπασχε άλλος. Ιδίως τα τελευταία έτη ήταν σταυρός επώδυνου δοκιμασίας και ιωβείου υπομονής, γιατί οι πόνοι και οι ασθένειες έφθασαν στο αποκορύφωμα.
Ο καλός Θεός θέλοντας να ξεκουράσει τον καλό ποιμένα και πιστό Του οικονόμο, τον κάλεσε κοντά Του μετά από αιφνίδιο εγκεφαλικό στις 19 Νοεμβρίου του έτους 2019. Η εξόδιος Ακολουθία και η ταφή ετελέσθησαν στις 21 Νοεμβρίου, την ημέρα των Εισοδίων, την γενέθλια ημέρα του Μοναστηριού, τότε που πριν 45 χρόνια ο άγιος Παΐσιος έδωσε την ευχή και την εντολή στον παπά-Γρηγόρη νε ξεκινήσει το μεγάλο έργο για το οποίο θυσίασε την ζωή του.
Την ευχή του να έχουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου