«Ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος οὐκ ἔστι τοῦτο ἀλλ’ ἢ οἶκος Θεοῦ καὶ αὕτη ἡ Πύλη Τοῦ Οὐρανοῦ». (Γεν 28, 17)
Ὅτε ὁ Πατριάρχης Ἰακὼβ ἀναχωρῶν τῆς πατρικῆς ἑστίας, διά την κατ΄αυτού ἀπειλὴν τοῦ ἀδελφοῦ του Ἰσαῦ, φθάσας περὶ τὴν δύσιν ἡλίου εἰς ἔρημον τόπον, ἔλαβε λίθον, ἔθηκε ὑπὸ κάτω τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ καὶ ἐκοιμήθη, εἶδεν κλίμακα ἐστηριγμένην ἐν τῇ γῆ, ᾖς ἡ κεφαλὴ ἀφίκνειτο εἰς τὸν Οὐρανὸν καὶ οἱ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ ἐνέβαινον καὶ κατέβαινον ἐπ’ αὐτῇ, ὁ δὲ Κύριος ἐπεστήρικτο ἐπ’ αὐτῆς... Ἐγερθεῖς δὲ ὁ Ἰακὼβ ἀπὸ τοῦ ὕπνου εἶπεν· «Ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος οὐκ ἔστι τοῦτο ἀλλ’ ἢ οἶκος Θεοῦ καὶ αὕτη ἡ Πύλη Τοῦ Οὐρανοῦ».
Ἡ κλίμαξ ἐκείνη ἡ μυστικὴ ἦτο τύπος καὶ εἰκῶν τῆς κλίμακος τῆς νοητῆς, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, ᾖς τὴν σεβάσμιον Κοίμησιν περιχαρὼς ἑορτάζομεν.
Μετὰ τὴν παράβασιν καὶ παρακοὴν τῶν πρωτοπλάστων, μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς δὲν ὑπῆρχε καμμία ἐπικοινωνία. Ἀποθνήσκοντες οἱ ἄνθρωποι μετέβαινον εἰς τὸν Ἅδην. Παρῆλθον περίπου πέντε χιλιάδες ἔτη καὶ δὲν εὑρίσκετο μέσον διὰ νὰ ἐπικοινωνήσει ἡ γῆ μὲ τὸν οὐρανόν, ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεόν. Ὑπῆρχε τεῖχος. Ὑπῆρχε φραγμὸς ἀδιάρρηκτος. Εὑρέθη, τέλος, τὸ μέσον τὸ ὁποῖον ἐχάλασε τὸ μεσότοιχον. Διέρρυξε τὸν φραγμόν. Κατεβίβασε ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς τὸν Θεόν. Ἀνεβίβασε τὸν ἄνθρωπον εἰς τὸν οὐρανόν. Ἥνωσε τὰ ἐπίγεια μὲ τὰ ἐπουράνια καὶ ἐγένετο εὔκολος ἡ διάβασις καὶ ἡ ἀνάβασις τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν γῆν εἰς τὰ οὐράνια. Ὅλα, ὅλα ταῦτα γνωρίζετε, ἀγαπητοί μου, ποιός τὰ ἐπετέλεσε; Ἡ σήμερον ἑορταζομένη Πανύμνητος Παρθένος.
Ὦ μεγαλεῖα, μεγαλεῖα τῆς Παρθένου. Τὰ μεγαλεῖα Σου Παρθένε τὶς διηγήσεται! Οὔκ ἔστιν ἀριθμήσασθαι δυνατὸν μεγαλεῖα τα Σὰ Θεονύμφευτε! Ἐὰν ἐκεῖνος ὁ οὐρανόπεμπτος Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ὁ ὑπουργήσας εἰς τὸ μέγα τοῦτο μυστήριον ἐξίστατο θαμβούμενος! Πὼς ἡμεῖς οἱ τάλανες γηγενεῖς, ὑλικοὶ καὶ χοϊκοὶ νὰ μὴν ἔλθωμεν εἰς ἀπορίαν καὶ ἔκστασιν! Ἀλλὰ τὰ μὲν τοῦ ὕψους τοῦ μυστηρίου παραλείποντες, ἰνα μὴ πέσωμεν εἰς ἀχανὲς πέλαγος καὶ ὡς ἀδύνατοι καὶ ἀμαθεῖς καταποντιστῶμεν, καὶ εἰς τὸ περὶ τῆς σωτηρίας ζήτημα ἂς τραπῶμεν. Τὸ πῶς δηλαδὴ θὰ σωθῶμεν καὶ τὸ πῶς θὰ δυνηθῶμεν νὰ ἀναβῶμεν εἰς τὸν Οὐρανὸν διὰ τῆς νοητῆς κλίμακος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Ὅσοι ἀγαπητοί μου περιπόθητοι ἀδελφοί, ἐπιθυμεῖτε νὰ ἀναβῆτε ἀπὸ τὴν γῆν εἰς τὸν Οὐρανόν, νὰ γίνητε πολῖται της ἄνω Ἱερουσαλήμ, συμπολῖται Ἀγγέλων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, υἱοὶ Θεοῦ καὶ θεοὶ κατὰ χάριν, δεῦτε καὶ ἀκούσατε. Κλίνατε τὰ ὦτα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος καὶ ἐνωτίσασθε τοὺς λόγους ἐμοῦ τοῦ ἐλαχίστου καὶ εὐτελοῦς. Σᾶς ὁμιλῶ ἐν ἀγάπῃ καὶ ἀληθεία. Σᾶς λέγω ἐν συγκινήσει καρδίας. Σᾶς λέγω ἐν πλήρει πεποιθήσει ὅτι δὲν θὰ εὕρητε ἄλλο μέσον, οὔτε εὐκολώτερον, οὔτε ἀσφαλέστερον νὰ ἀναβῆτε εἰς τοὺς οὐρανοὺς ἀπὸ Αὐτὴν τὴν νοητὴν κλίμακα, τὴν Παναγίαν Παρθένον καὶ Θεοτόκον Μαρίαν. Τὶς δὲ θὰ χαρῇ! Τὶς δὲν θὰ σκιρτήση! Τὶς δὲν θὰ συγκινηθῇ καὶ δὲν θὰ σταλάξη δακρύων ὄμβρους ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ, διὰ τὴν τοιαύτην χάριν, διὰ τὸ τοιοῦτον δῶρον;
Μηδείς, ἀγαπητοί μου, διστάσει. Μηδεὶς δειλιάσει. Μηδεὶς ἀμφιβάλλει. Καὶ ἂν κανεὶς εἶναι βεβαρημένος καὶ βαρυφορτωμένος ἀπὸ πολλὰς καὶ ποικίλας ἁμαρτίας ἂς γίνει πρόθυμος, ἂς ἔχει θάρρος, ἂς μὴ ἀπελπίζεται. Ἀλλὰ πὼς καὶ τινὶ τρόπῳ εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναβῶμεν ἀπὸ τὴν γῆν εἰς τοὺς Οὐρανούς; Τοσοῦτον ὕψος! Τοῦτο κόπος ἐστί, κίνδυνος φόβος. Τοῦτο καὶ ἐγὼ συνομολογῶ ὅτι εἶναι κόπος καὶ πόνος, ἀλλ’ ὑπάρχει μέσον εὔκολον, ἡ Παναγία Παρθένος, ἡ νοητὴ κλίμαξ, διὰ τῆς ὁποίας θὰ ἀνέλθωμεν εἰς τοὺς Οὐρανούς.
Ὅσοι πιστεύετε εἰς τὸν Θεόν, πιστεύετε ὅτι ὑπάρχει μέλλουσα κρίσις καὶ ἀνταπόδοσις καὶ ὅτι οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες ἀπελεύσονται εἰς ἀνάστασιν ζωῆς οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως, καὶ διὰ τοῦτο πολιτεύεσθε ἐναρέτως, διὰ νὰ ἀξιωθῆτε τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, μὴ λησμονῆτε, ἀλλὰ πάντοτε, εἰς τὸ στάδιον τῆς παρούσης ζωῆς, νὰ ἐπικαλῆσθε τὴν Θεοτόκον, διότι μόνη αὕτη διὰ τῆς μεσιτείας της δύναται νὰ σᾶς εἰσαγάγη εἰς τοὺς Οὐρανούς.
Ὅσοι εἶσθε ἁμαρτωλοὶ ἀπορρίψατε διὰ μίας γνησίας καὶ καθαρᾶς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως τὰς ἁμαρτίας καὶ ἐπικαλεῖσθε μὲ ὅλην σας τὴν ψυχὴν τὴν Θεοτόκον διὰ νὰ δυνηθῆτε νὰ ἀναβῆτε εἰς τοὺς Οὐρανούς. Δὲν εὑρίσκεται ἄλλο μέσον νὰ σᾶς βοηθήση περισσότερον ἀπὸ τὴν Παναγίαν. «Πολλὰ ἰσχύει δέησις μητρὸς πρὸς εὐμένειαν Δεσπότου». Αὕτη εἶναι ἡ πρόξενος τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Αὕτη καθεῖλε τὸ μεσότοιχον τῆς μεταξὺ ἡμῶν καὶ τοῦ Θεοῦ ἔχθρας. Αὕτη κατήλλαξε ἡμᾶς μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς ἀπήλλαξε τῆς αἰωνίου καταδίκης καὶ μᾶς ἐπροξένησε τὴν ἀφθαρσίαν. Αὕτη εἶναι ἡ γέφυρα ἡ μετάγουσα ἡμᾶς πρὸς τὴν αἰώνιον ζωήν, ἡ κλῖμαξ ἡ ἀναφέρουσα ἡμᾶς εἰς τοὺς Οὐρανοὺς καὶ ἡ ὁλκὰς ἡ διαπερῶσα ἡμᾶς εἰς τὸν ἀκύμαντον λιμένα τοῦ Παραδείσου.
Αὕτη εἶναι ἡ τῶν ἁμαρτωλῶν σωτηρία καὶ τῶν Ἀγγέλων ὁ γλυκασμός. Ὁ ἰατρὸς τῶν νοσούντων καὶ τὴ τροφὴ τῶν πεινώντων. Τῶν πονεμένων ὁ πλοῦτος καὶ τῶν τυφλῶν ἡ βακτηρία. Τῶν ἀδικουμένων προστάτης καὶ τῶν ξένων ἡ παράκλησις. Καὶ τί νὰ εἴπω; Εἰς πάντας τὰ πάντα εἶναι ἡ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἡ μήτηρ ἡμῶν τῶν χριστιανῶν. Πάντες ἐν ταῖς θλίψεσι, ταῖς συμφοραῖς καὶ ἀνάγκαις πρὸς αὐτὴν καταφεύγομεν καὶ πάντες ὅσοι μετὰ πίστεως προστρέχομεν τὰ αἰτήματα λαμβάνομεν. «Οὐδεὶς προστρέχων ἐπὶ Σοὶ κατησχυμένος ἀπὸ σοῦ ἐκπορεύεται, ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε...».
Ὅσοι εἶναι ἄπιστοι, ὅσοι εἶναι βλάσφημοι καὶ ὑβρισταὶ τῆς Θεοτόκου, ὄχι μόνον τὰ αἰτήματά των δὲν λαμβάνουν, ἀλλὰ θὰ ἔχουν καὶ ἀντίδικον τὴν Παναγίαν, ἐὰν δὲν σπεύσουν νὰ μετανοήσουν...
Ἂς σπεύσωμεν ἀγαπητοὶ φιλόχριστοι, διὰ τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως νὰ καθαρίσωμεν τὸν ἑαυτόν μας ἀπὸ πᾶσαν ἁμαρτίαν πρὶν ἢ ἔλθει ἡ ὥρα καὶ ἡ στιγμὴ τοῦ θανάτου. Ἂς ἐπικαλούμεθα πάντοτε τὴν Παναγίαν, γέροντες, νέοι, γυναῖκες, παιδιά. Ὅλοι εἰς τὸ στόμα μας ἂς ἔχωμεν τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας. Τὸ πρωὶ ὅταν ἐγειρώμεθα, τὸ βράδυ ὅταν πρόκειτε νὰ ἀναπαυθῶμεν τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας, τοῦ Ἰησοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Τοῦ ἂς μὴ λείπη ἀπὸ τὸ στόμα μας. Καὶ ὅταν εἴμεθα ὑγιεῖς καὶ ὅταν ἀσθενεῖς καὶ ὅταν ψυχοραγῶμεν ἂς ἐκπνεύσωμεν μὲ τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας καὶ τοῦ Ἰησοῦ εἰς τὸ στόμα διὰ νὰ συνδοξασθῶμεν μετ’ αὐτῶν εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου